«قُلْ حَسْبِيَ اللَّهُ عَلَيْهِ يَتَوَكَّلُ الْمُتَوَكِّلُونَ- بگو: خدا براى من بس است. توكّل كنندگان به او توكّل مىكنند.»
پس خدا مرا بس و توكّل و پشتگرمى و اعتماد و همه چيز من تنها و تنها به اوست. اين آيات دلگرمى براى پيامبر و براى كسى است كه حامل رسالت پروردگار خويش است تا سست نشود و از كافران و كسانى كه آنها را به جاى خدا مىخوانند، نترسد، چه خدا مواردى را كه در زير مىآيد تضمين كرده است:
1- بسنده بودنش را براى پيامبر خود و هر كس كه پس از او حامل رسالت اوست از بيم دادن كافران بدو.
2- اين را كه خداى سبحان كافران و كسانى را كه آنها به جاى او مىخوانندشان گمراه مىكند و به راه راست رهنمون نمىشود.
3- اين را كه خدا به زودى كسانى را كه ايمان آوردهاند هنگامى كه به هدايت او متوسّل شوند راهنمايى مىكند و هرگز كارهايشان را به گمراهه نمىكشاند.
4- اين كه خدا مسلّط و پيروزمند و انتقام گيرنده است، و شدّت خود را از كسانى كه كفر مىورزند باز نمىدارد، و به زودى همچون پيروزمندى انتقام گيرنده آنها را مىگيرد و به كيفر مىرساند.
5- اين كه وقتى خدا خيرى را براى مؤمنان بخواهد هيچ نيرويى نمىتواند ايشان را شكست دهد، و همانا پشتيبانى و بسندگى و كفايت ايشان بر عهده خداست، زيرا خدا چنان اراده كرده است.
[39] و هنگامى كه خدا پيامبر را مطمئن مىسازد به او فرمان مىدهد كه با كافران مبارزه كند:
«قُلْ يا قَوْمِ اعْمَلُوا عَلى مَكانَتِكُمْ إِنِّي عامِلٌ فَسَوْفَ تَعْلَمُونَ- بگو: اى قوم من، بر وفق امكان خويش عمل كنيد، من نيز عمل مىكنم، و به زودى خواهيد دانست.»