35 [لغوب]: رنج بردن در طلب روزى و امثال آن است.
ميان بشر و احساس كردن آخرت به وسيله او حجاب و پرده غرور قرار گرفته، تا آن جا كه اين حجاب مانع آن مىشود كه ايمان به آخرت به صورت بخشى از معادله وجدانى و نفسانى بشر درآيد. انسان در ضمير و و جدان خود ضرورت رهايى از عذاب و ايجاد حالتى از آرامش و ايمنى آينده را براى خويش احساس مىكند. امّا اين خطر با كار و كوشش جدّى مرتفع مىشود، و نيز (احساس) اين خطر با آرزومندى و رؤياها نيز برطرف مىشود بدين معنى كه انسان براى خود حالتى نفسانى و پندارى به جاى حقيقت واقع مىسازد. ولى قرآن اين آرزومنديها و اميدهاى واهى را مىزدايد و صورتى حقيقى از آن روز هولناك را كه در برابر پروردگار با جبروت خود مىايستيم به دست ما مىدهد، و مناظر آخرت را چنان براى ما ترسيم و تصوير مىكند كه گويى ما بدانها مىنگريم، آن گاه انسان را برابر وجدانش قرار مىدهد. در اين آيات از عمر انسان در زندگى دنيا ياد شده كه اين مهلت براى امتحان او كافى است.