[45] «وَ لَوْ يُؤاخِذُ اللَّهُ النَّاسَ بِما كَسَبُوا ما تَرَكَ عَلى ظَهْرِها مِنْ دَابَّةٍ وَ لكِنْ يُؤَخِّرُهُمْ إِلى أَجَلٍ مُسَمًّى - و اگر خدا بخواهد مردم را به سبب كارهايى كه كردهاند بازخواست كند، بر روى زمين هيچ جنبندهاى باقى نگذارد. ولى آنها را تا زمانى معيّن مهلت مىدهد،» انتقامگيرى خود را تا مهلتى معيّن و نوشته شده به تأخير مىافكند كه يك ساعت از آن پس و پيش نمىافتند.
«فَإِذا جاءَ أَجَلُهُمْ فَإِنَّ اللَّهَ كانَ بِعِبادِهِ بَصِيراً- و چون مدتشان سرآمد، به اعمال بندگان خويش آگاه است.»
آگاه است به پاداشى كه مناسب با آنهاست، كه چگونه و چه اندازه و چه وقت باشد.