براى آن كه دل گواه بودن خدا را بر هر چيز احساس كند و از انديشه بد بپرهيزد، و وسوسههاى شيطان را از خود بزدايد و در برابر دورويى و نفاق و توطئه بر ضد اسلام و رهبرى شرعى خود را مصون و روئين سازد، آيات يادآورى آمده است كه دانش خدا را بدانچه در آسمانها و زمين است به ما نشان مىدهد و ما را آگاه مىكند كه همواره در حضور او هستيم، پس هيچ سه كس با هم سخن نگويند و نجوا نكنند مگر آنكه او چهارمين آنهاست، و هيچ پنج كس سخن در گوش نگويند مگر آن كه او ششمين آنهاست، و او كه شأنش جليل و شكوهمند است هر جا باشيم با ماست، آن گاه ما را از حسابرسى خود و پاداشش به روز رستاخيز بر حذر مىدارد.
شايد اين آيه همان محور سوره مجادله كه حضور و گواهى الهى را يادآور مىشود، و اين حضور چه مانع و بازدارنده بزرگى از نافرمانيها و موجب و برانگيزاننده آدمى به سوى فرمانبرداريهاست؟ ولى سياق آيات اين قضيّه را بدون قوانينى كه گواهى خدا در آنها جلوهگر است رها نمىكند و وا نمىگذارد، چه به ما نشان مىدهد چگونه منافقان و دورويان (كسانى كه مراقب پروردگارشان نبودند) توطئه كردند، و در باب گناه و دشمنى و نافرمانى از پيامبر به نجوا و سخن گفتن در نهان پرداختند و آداب رفتار با پيامبر را مراعات نكردند. سپس قرآن مؤمنان را از نجوا كردن در باب گناه و دشمنى نهى كرده و به آنان فرمان داده است كه در باب نيكى و پرهيزگارى نجوا كنند، و به ما يادآور شده كه نجوا كار شيطان است، و هدف او از اين كار برانگيختن غم و اندوه در دلهاى مؤمنان است، كسانى كه روند