است كه هر كس ديگرى را نيز به خاطر سلامت و مصونيّت خود بفروشد.
«لَئِنْ أُخْرِجُوا لا يَخْرُجُونَ مَعَهُمْ- و اگر آنها را اخراج كنند، با آنها بيرون نشوند،» و آماده نيستند كه خانهها و اموال خود را فدا سازند و انواع سختيها را در راه هم پيمانان خود بكشند، زيرا امكانات خود را براى آسايش دنيوى گردآورندهاند و چه سببى ايجاب مىكند كه ملتزم به پيمان خود با گروهى از مردم شوند و اين دشواريها را تحمّل كنند، در حالى كه عهد و پيمانهاى خود را با خداوند و پيامبر او شكسته و براى دنيا با آن دو و با مؤمنان جنگيدهاند؟ پس در اين صورت دروغ مىگويند.
«وَ لَئِنْ قُوتِلُوا لا يَنْصُرُونَهُمْ- و اگر به جنگشان بيايند ياريشان نمىكنند،» زيرا در سطح فداكارى مادى نيستند، پس چگونه فداكارى جانى كنند، و بويژه آن كه ظاهر معركه نشان مىدهد كه پيروزى از آن حق و اهل آن خواهد بود؟
پس آنان آماده فرو رفتن به عمق معركهاى كه منجر به رسوايى و زيانشان شود نيستند، دست به كارى ناشدنى زدهاند تا بر روى دو طناب بند بازى كنند، و براى حفظ سلامت خود در صف هيچ يك از جهات و جماعات قرار نگيرند. فرض كن منافقان ريسك و مخاطره كردند و در جنگ عليه مسلمانان وارد شدند، چه چيزى را در واقع تغيير خواهد داد؟
«وَ لَئِنْ نَصَرُوهُمْ لَيُوَلُّنَّ الْأَدْبارَ- و اگر هم به ياريشان برخيزند و به دشمن پشت مىكنند.»
مىگريزند و موجب شكست خود و آنها مىشوند، زيرا انگيزههاى پايدارى در جنگ را ندارند كه مهمترين آنها روحيه فداكارى و شهادت است كه نزد پيروان حق به ميزان بسيار وجود دارد و آنها از چنين روحيهاى بىنصيباند، و از آن رو كه اراده خداوند قوىتر از آن است كه كسى بتواند در برابر آن مقاومت ورزد، و بدين گونه كافران ياوران خود را از دست مىدهند و منافقان نيز آينده خود را از كف خواهند داد.