خداست، و رنگ چه كسى از رنگ خدا بهتر است؟» و از اين رو دستخوش گرايشهاى نژادى يا اقليمى يا حزبى نمىشود، و بيگمان اين جنبش اوج مىگيرد و فراگير مىشود تا آنجا كه مؤمنان همچون پيكرى يگانه مىشوند و به يكديگر پيوسته و وابستهاند.
اين رنگ و روش در تسبيح خداوند كه در آغاز اين سوره آمده است جلوه مىكند، پس هر چه در آسمانها و زمين است تنها او را تسبيح مىكند ذات يكتاى منزّه و قدّوس است، اما غير او قداست و شرعى بودن خود را از او و به اندازه نزديكى خود بدو و از ارزشهاى وحى كسب و دريافت مىكند.
نبودن فاصله و جدايى ميان نظريه و عمل، ميان گفتار و كردار، زيرا اين فاصله همان مسافت تباهى و شكست و ناكامى است، و رخنهاى است كه از آن نفاق و دورويى به درون جنبش راه مىيابد، هم چنان كه دشمن نيز از همين رخنه به درون موجوديّت و هستى نهضت نفوذ مىكند و مىخزد.
وحدت در ظاهر و باطن، و يكپارچگى همانند بنايى استوار و محكم كه با سرب بهم پيوسته و در آن هيچ خلل و رخنهاى كه صلابتش را از ميان برد و خراش و خدشهاى كه پيدا باشد و دشمن را به طمع ويران كردن اين بنيان اندازد، نمىبينى.
تسليم به فرماندهى و رهبرى الهى كه در وجود پيامبر خدا و اوصياء او (عليه و عليهم السّلام) نمودار است به عنوان وسيلهاى به سوى خدا و محورى براى وحدت بندگان مؤمن او.
جهاد در راه خدا از آن رو كه حالت مبارزه دليرانه عليه دشمنان رسالت را نشان مىدهد.
شايد از آنجا كه جهاد محور اين سوره است، اين سوره را به نام صف خواندهاند، امّا گفتگو درباره آن خود بر سه محور دور مىزند:
الف: اين كه جهاد زير بيدق رهبرى و در صفى بهم پيوسته باشد و اين مهمترين محور از محورهاى سه گانه است.