آنان تا كجا خود را فدايى و فانى در راه آن دعوت كرده بودند تا آنجا كه يك تن از ايشان نمودار و نماينده امّتى در دفاع خود از حق و ستيزهاش عليه باطل بود. «14»
«مَنْ أَنْصارِي إِلَى اللَّهِ قالَ الْحَوارِيُّونَ نَحْنُ أَنْصارُ اللَّهِ فَآمَنَتْ طائِفَةٌ مِنْ بَنِي إِسْرائِيلَ وَ كَفَرَتْ طائِفَةٌ فَأَيَّدْنَا الَّذِينَ آمَنُوا عَلى عَدُوِّهِمْ فَأَصْبَحُوا ظاهِرِينَ- چه كسانى ياوران من در راه خدايند؟ حواريّان گفتند: ما ياران خدا هستيم. پس گروهى از بنى اسرائيل ايمان آوردند و گروهى كافر شدند.
ما كسانى را كه ايمان آورده بودند بر ضد دشمنانشان مدد كرديم تا پيروز شدند.»
اين شاهد در تاريخ ما را بدين امر رهنمون است كه همانا خداى تعالى مجاهدان در راه خود را تأييد مىكند و آنان را بر دشمن خود و دشمن آنان پيروز مىسازد.
14- رجوع كنيد به مأخذ، تاريخ طبرى، ج 3، ص 737 (چاپ اروپا).