از امام صادق- عليه السلام- روايت است كه گفت: «هر كس اين دو سوره را تلاوت كند و آنها را نصب العين خود در نمازهاى واجب و مستحبّ قرار دهد: إِذَا السَّماءُ انْفَطَرَتْ و إِذَا السَّماءُ انْشَقَّتْ، هيچ حاجب و مانعى او را از خدا جدا نمىكند، و خدا پيوسته به او نظر دارد تا از حساب مردمان آزاد شود».
تفسير نور الثقلين/ ج 5 ص 520.
براى آن كه درخت پرهيزگارى در نفس آدمى رشد كند، و به بار خود از انجام دادن كارهاى نيك نشيند، آيات اين سوره ما را از ساعت قيامت و نشانههاى آن آگاه مىسازد، و در نتيجه آدمى در برابر قدرت آفريدگار خود خاضع و خاشع مىشود سپس بيان مىكند كه سبب بهانه آوردن انسان اين است كه پاداش و روز آن را تكذيب مىكند، در صورتى كه پاداش دادنى است، و كارهاى انسان به وقت ثبت شده و بر نسبت آنها جزاى نيك و بد خود را دريافت خواهد كرد، و نيكوكاران