مهم است اين كه انسان متذكر پروردگار خويش و حقايق غيبى شود، نه اين كه به مجادله در الفاظ بپردازد، امير المؤمنين على بن ابى طالب (ع) ما را از آتش بيم داده و يك صفت از خازنان دوزخ را بيان كرده و گفته است: «و بدانيد كه اين پوست نازك را بر آتش سوزان شكيبايى نيست، پس بر خويشتن رحمت آريد شما كه (توان) خود را در مصيبتهاى اين جهان آزموديد، آيا نديديد كه از خارى كه بر يكى از شما خلد، چگونه زارى كند و يا به سر در افتادگى كه خونالودش كند و يا ريگ تفته كه او را بسوزاند؟ تا چه رسد به اين كه در ميان دو طبقه از آتش بود سوزان، همخوابه او سنگ، و همنشينش شيطان؟ آيا مى‏دانيد كه چون مالك بر آتش دوزخ همخوابه او سنگ، و همنشينش شيطان؟ آيا مى‏دانيد كه چون مالك بر آتش دوزخ خشم آرد، برخى از آن برخى ديگر را خرد كند و بيوبارد و چون بانگ بر آن زند ميان درهاى دوزخ بر جهد از آزارى كه دارد؟ ... پس خدا را، خدا را، اى گروه بندگان! حال كه سالم و تندرستيد نه بيمار، و در گشايش هستيد نه در تنگى دچار، در گشودن گردنهاى خود بكوشيد، پيش از اين كه آنچه در گرو است بگيرند». «91»

سوره المدثر (74): آيات 32 تا 56

كَلاَّ وَ الْقَمَرِ (32) وَ اللَّيْلِ إِذْ أَدْبَرَ (33) وَ الصُّبْحِ إِذا أَسْفَرَ (34) إِنَّها لَإِحْدَى الْكُبَرِ (35) نَذِيراً لِلْبَشَرِ (36)

لِمَنْ شاءَ مِنْكُمْ أَنْ يَتَقَدَّمَ أَوْ يَتَأَخَّرَ (37) كُلُّ نَفْسٍ بِما كَسَبَتْ رَهِينَةٌ (38) إِلاَّ أَصْحابَ الْيَمِينِ (39) فِي جَنَّاتٍ يَتَساءَلُونَ (40) عَنِ الْمُجْرِمِينَ (41)

ما سَلَكَكُمْ فِي سَقَرَ (42) قالُوا لَمْ نَكُ مِنَ الْمُصَلِّينَ (43) وَ لَمْ نَكُ نُطْعِمُ الْمِسْكِينَ (44) وَ كُنَّا نَخُوضُ مَعَ الْخائِضِينَ (45) وَ كُنَّا نُكَذِّبُ بِيَوْمِ الدِّينِ (46)

حَتَّى أَتانَا الْيَقِينُ (47) فَما تَنْفَعُهُمْ شَفاعَةُ الشَّافِعِينَ (48) فَما لَهُمْ عَنِ التَّذْكِرَةِ مُعْرِضِينَ (49) كَأَنَّهُمْ حُمُرٌ مُسْتَنْفِرَةٌ (50) فَرَّتْ مِنْ قَسْوَرَةٍ (51)

بَلْ يُرِيدُ كُلُّ امْرِئٍ مِنْهُمْ أَنْ يُؤْتى‏ صُحُفاً مُنَشَّرَةً (52) كَلاَّ بَلْ لا يَخافُونَ الْآخِرَةَ (53) كَلاَّ إِنَّهُ تَذْكِرَةٌ (54) فَمَنْ شاءَ ذَكَرَهُ (55) وَ ما يَذْكُرُونَ إِلاَّ أَنْ يَشاءَ اللَّهُ هُوَ أَهْلُ التَّقْوى‏ وَ أَهْلُ الْمَغْفِرَةِ (56)

91- نهج البلاغة، خ 183، ص 267. [.....]