يعنى چيزى كه سبب آن شده است كه حق سبحانه و تعالى وضو را مقرر ساخته است بعنوان وجوب، يا استحباب و علتهاى شرعى گاه هست كه بسيار است، و ليكن علت عقلى يكى بيش نمىباشد نزد اكثر علما، و حق آن است كه آن نيز مىباشد باين معنى كه مثلا هر گاه دو كس بطلب شخصى آيند كه هر يك مستقل باشند در عليت كه اگر هر يك تنها مىآمدند او مىرفت و برود پس رفتن او دو علت دارد و ليكن باصطلاح ايشان هر يك را جزو علت تامه رفتن مىدانند هر چند كل واحد قابليت عليت داشته باشد و در شرع نيز چنين است پس اگر علت گويند هر يك را اعتبار اين است كه فى نفسها مستقل است در سببيت قطع نظر از آن ديگرى، و اگر جزو علت گويند به اعتبار وقوع است و جزو علت را نيز علت مىنامند مجازا پس اگر امثال اينها چند علت داشته باشد بهر دو معنى صحيح است.
(جاء نفر من اليهود إلى رسول اللَّه (صلّى الله عليه وآله وسلّم) فساله (1) عن مسائل فكان فيما سألوه أخبرنا يا محمّد لأيّ علة توضّأ هذه الجوارح الاربع و هى أنظف المواضع فى الجسد)(2)
روايت كرده است بسند حسن كالصحيح از حضرت امام جعفر صادق صلوات اللَّه عليه. و بسند قوى كالصحيح
(1). فسألوه. خ ل.