هم چنين حديث كالصحيح محمد بن مسلم كه حضرت فرمودند كه تيمم كند.
و هم چنين صحيحه بزنطى از حضرت ابى الحسن على بن موسى الرضا (صلوات الله عليهما) مثل حديث داود بن سرحان پس بنا بر اين تيمم واجب باشد و اين در صورتى است كه خوف ضرر باشد و جبيره نتوان كردن و اگر ممكن باشد اولى جبيرة است به آن كه غير زخم را بشويد و بر خرقه كه بر روى زخم است مسح كند.
و اين حديث را حمل مىتوان كرد بر صورتى كه جبيره تواند كرد مخير باشد ميان غسل يا جبيره و تيمم و ظاهرش آنست كه محمد بن مسلم مختلف شنيده باشد پس حديث امر تيمم در صورتى باشد كه غسل كردن يا جبيره ضرر داشته باشد و حديث متن در صورتى است كه ضرر نداشته باشد و ظاهر اين احاديث نيز دلالت مىكند بر آن كه اگر عمدا جنب شده باشد تيمم مىكند.
(و قال الصّادق (صلوات الله عليه) المبطون و الكسير يؤمّمان و لا يغسّلان)(1)
و حضرت صادق (صلوات الله عليه) فرمودند كه شخصى كه شكم رو داشته باشد يا عضوى از اعضاى او شكسته باشد ايشان را امر به تيمم مىكنند و امر به غسل نمىكنند و يا تيمم مىدهند هر گاه عاجز باشند از آن كه خود به جا آورند به آن كه دست ايشان را بر خاك مىزنند و بر رو و دستهاى ايشان مىكشند و اگر از اين نيز عاجز باشند شخصى دست خود را بر زمين مىزند و بر رو و دستهاى ايشان مىمالد.
و اين روايت را نيز كلينى مرسلا روايت كرده است و ليكن مرسلات صدوق و كلينى حكم مسانيد دارند و مؤيد اينست حديث كالصحيح از آن حضرت (صلوات الله عليه) كه فرمودند كه تيمم مىدهند به خاك كسى را كه آبله داشته باشد يا عضو او شكسته باشد هر گاه جنب شوند و به تفصيل سابق.
و شيخ بعنوان صحيح روايت كرده است و در مبطون لازمست كه حمل