و مضمون اين حديث را شيخ به اسانيد صحيحه روايت كرده است از آن حضرت (صلوات الله عليه) و مجملش آنست كه جايز است جماع كردن در جائى كه هوا سرد باشد يا كوفتى داشته كه استعمال آب مشكل باشد و ليكن مىبايد غسل كند هر چند مشقت كشد ما دام كه خوف تلف نفس نباشد.
(و الجنب اذا خاف على نفسه من البرد تيمّم)(1)
اما اگر در اين صورت خوف هلاك داشته باشد به سبب سرما تيمم كند و بعد از اين خواهد آمد كه قضا كند و اكثر علما اين حديث را حمل بر استحباب كردهاند در صورتى كه خوف هلاك نباشد اما اگر بحسب عادت خود داند كه بيمار مىشود و احتمال دهد كه منجر به هلاك شود ظاهرا مستحب نيز نباشد بلكه در صورتى سنت خواهد بود كه محض سرما خوردن باشد و عادت داشته باشد كه بيمار نشود اگر چه بر خلاف عادت بيمار شود چنانكه احاديث بسيار وارد شده است بر جواز تيمم اگر چه ظاهرا صدوق و غير او از متقدمين همه را حمل بر محتلم كردهاند و ليكن بعيد است بسيار.
(و ساله معاوية بن ميسرة عن الرّجل يكون فى السّفر فلا يجد الماء فيتيمّم و يصلّى ثمّ ياتى الماء و عليه شىء من الوقت أ يمضي على صلاته ام يتوضّأ و يعيد الصّلاة قال يمضى على صلاته فانّ ربّ الماء هو ربّ التّراب)(2)
و بسند كالصحيح معاويه سؤال كرد از حضرت امام جعفر صادق (صلوات الله عليه) از شخصى كه در سفر باشد و آب بهم نرسد و تيمم كند و نماز كند بعد از آن به آب رسد و اندكى از وقت مانده باشد آيا نمازى كه كرده است صحيح است يا وضو مىسازد و نماز را اعاده مىكند حضرت فرمودند كه نمازش صحيح است به درستى كه آن خداوندى كه پروردگار آبست پروردگار خاكست يعنى هر دو مساوى است و وضو و تيمم محض بندگيست.