مرتكب مكروهى شوند در حالت صلاة و وجه اول اظهر است.
(و سال عيص بن القسم ابا عبد اللَّه (صلوات اللَّه عليه) عن الرّجل يصلّى فى ثوب المرأة و ازارها و يعتمّ بخمارها فقال نعم اذا كانت مأمونة)(1)
و بسند صحيح منقولست از عيص كه گفت سؤال كردم از حضرت امام جعفر صادق (صلوات اللَّه عليه) از مردى كه نماز كند در جامه زن يا لنگ زن يا مقنعه زن را عمامه كند حضرت فرمودند كه بلى مىتواند كرد اگر آن زن مامونه باشد و خاطر جمع باشد كه از نجاسات اجتناب مىكند و دلالت مىكند اين حديث بر آن كه اگر چركن شده باشد از عرق زن و چرك بدن او نماز توان كرد و چون حضرت تفصيل نفرمودند و از اين باب اخبار صحيحه بسيار وارد شده است و بعضى از آنها گذشت در عرق زن و ديگر خواهد آمد اگر چه ممكن است كه حمل كنند مامونه را بر آن كه اگر چرك بدن او باشد در جامه بگويد تا مرد در آن نماز نكند و ليكن بسيار بعيد است و على اى حال اين معنى بر سبيل استحبابست چون احاديث بسيار وارد شده است كه در آنها اين شرط نشده است با آن كه افعال مسلمانان مرد و زن محمولست بر صحت و اصل در اشياء طهارتست تا علم به نجاست بهم نرسد و جمعى از علما چون حضرت علت حكم را فرموده است آن را جارى ساختهاند در مثل جامه قصاب و پيه فروش و صابونى و كودكش و جمعى ديگر كه متهم باشند بعدم اجتناب از نجاسات و ليكن مشكل است شايد اين حكم مخصوص زن باشد و قياس باطلست اگر چه منصوص العلة باشد به احاديث متواتره از ائمه معصومين (صلوات اللَّه عليهم) و اگر مطلق اتّهام علت جواز اجتناب باشد مىبايد از جمعى مسلمانان حتى از علماء و صلحا نيز اجتناب خوب باشد چون ظن قريب بعلم هست كه اكثر عالميان نجاست و طهارت را نمىفهمند و آن جمعى كه مىفهمند از ايشان اجتناب