يجزيك ان تصلّى فيه بقدر ما يكون على منكبيك مثل جناحى الخطّاف)(1)

و به اسانيد صحيحه منقولست از زراره از حضرت امام محمد باقر (صلوات اللَّه عليه) كه فرمودند كمتر آن چه كافيست ترا كه نماز كنى در آن از ردا آنست كه بر دوشهاى تو باشد مثل بالهاى پرستوك مثل دستمالى كه بر دوش باشد.

امام حسين (صلوات اللَّه عليه) نماز كردند در يك جامه كه نصف ساق را گرفته بود

(و قال ابو بصير لأبي عبد اللَّه (صلوات اللَّه عليه) ما يجزى الرّجل من الثّياب ان يصلّى فيه فقال صلّى الحسين ابن على (صلوات اللَّه عليه) فى ثوب قد قلص عن نصف ساقه و قارب ركبتيه ليس على منكبيه منه الّا قدر جناحى الخطّاف و كان اذا ركع سقط عن منكبيه و كلّما سجد يناله عنقه فردّه على منكبيه بيده فلم يزل ذلك دابه و دابه مشتغلا به حتّى انصرف)(2)

و منقولست بسند موثق از ابو بصير كه گفت عرض نمودم به خدمت حضرت امام جعفر صادق (صلوات اللَّه عليه) كه كمترين جامه كه كافى باشد نماز گذارنده را كه در آن نماز كند چند جامه است حضرت فرمودند كه حضرت امام حسين (صلوات اللَّه عليه) نماز كردند در يك جامه كه نصف ساق را گرفته بود و زانوها را نزديك بهم آورده بودند چون آن جامه تنگ بود و بر دوش‏هاى آن حضرت نبود مگر بقدر دو بال پرستوك و چون كوچك بود هر مرتبه كه بركوع مى‏رفتند آن سر جامه از دوش حضرت مايل به كردن مى‏شد و چون به سجده مى‏رفتند از دوشها به گردن حضرت مى‏افتاد و باز حضرت بعد از سجود به جاى خود بر مى‏گردانيدند و باين نحو مى‏كردند تا از نماز فارغ شدند و ظاهر مى‏شود كه امثال اين افعال كه از جهت نماز باشد ضرر نداشته باشد خصوصا هر گاه مجتمع نباشد و هر فعلى در ركعتى باشد چنانكه گذشت.

حضرت زهرا (صلوات اللَّه عليها) نماز كردند در پيراهنى و مقنعه صغيره كه بر سر مبارك گرفته بودند

(و روى الفضيل عن ابى جعفر (صلوات اللَّه عليه) قال صلّت فاطمة (صلوات اللَّه عليها) فى درع و خمارها على رأسها ليس عليها اكثر