مذكور شده است و مؤيدش اينست كه در امالى صلوات را ذكر نكرده است ديگر او را مى‏گذارند تا تمام شود او را چهار سال پس او را مى‏گويند كه هفت مرتبه بگو (صلّى الله عليه وآله وسلّم) ديگر به او كار ندارند تا او را پنج سال تمام شود پس چون از او مى‏پرسند كه دست راست تو كدام است و دست چپ كدام پس چون دانست اين را يا اين و امثال اين را روى او را به قبله مى‏كنند و مى‏گويند به او كه سجده كن ديگر او را مى‏گذارند تا هفت سالش تمام شود پس چون تمام شود او را هفت سال مى‏گويند او را كه رو را بشوى و دستها را تا بند دست بشوى و چون اين مواضع را شست به او مى‏گويند كه نماز بگذار ديگر او را مى‏گذارند تا نه سالش تمام شود چون نه سالش تمام شود وضوى صحيح را تعليم او مى‏دهند و اگر وضو نسازد او را مى‏زنند و هم چنين تعليم مى‏دهند او را نماز و اگر ترك كند مى‏زنندش پس چون وضو و نماز را دانست حق سبحانه و تعالى گناهان پدر و مادر او را مى‏آمرزد إن شاء اللَّه تعالى يعنى اگر حق سبحانه و تعالى خواهد به آن كه مخالف مذهب حق نباشند و ممكن است كه إن شاء اللَّه تيمّن و تبرك باشد چنانكه گذشت‏

فائدة

و بدان كه شرايط نماز همگى مذكور شد در اين ابواب مگر اسلام و ايمان و خلافى ميان شيعه و سنى نيست كه اسلام شرط صحت همه عبادات است و كسى كه انكار كند ضرورى از ضروريات دين اسلام را كافر است و خلافى نيست نزد شيعه كه ايمان نيز شرط صحت است و احاديث منقوله از ائمه معصومين (صلوات اللَّه عليهم) در اين باب متواتر است و محلّ اين مسأله كتب كلام است و ليكن قانون اخباريين اين بود كه در كتب فقهيه احاديث اصول دين را مقدّم مى‏داشتند حتى شيخ مفيد عليه الرحمه در مقنعه كه از كتب فقه اوست.

اصول دين را أولا ذكر كرده است و چون ضرور بود مجملى در مقدمه مذكور شد و مجملى اگر در مقدّمات نماز مذكور شود بى‏موقع نخواهد بود