دادند و كتابهاى خاص فتوا در زمينههاى مختلف نوشتند، اين گروه به اصحاب فتوا معروف شدند. محقق حلّى اين دو نوع كتب را با سبكى خاص كه هم شامل احاديث معصومين و هم مشتمل بر فتاواى فقهاى مشهور گذشته باشد، با هم تلفيق كرد كه در اين سبك، نظرها همراه با احاديث مربوط به آن گفته مىشود و نظر صائب با استدلال منطقى ارائه مىگردد.
اوضاع فرهنگى ـ اجتماعى حلّه را در قرن هفتم مىتوان بهطور خلاصه اينگونه بيان نمود كه شيعيان تا قبل از هجوم مغول و انحلال حكومت عباسى تحت فشار دستگاه خلافت عباسى و درباريان بودهاند و حتى در بغداد، مركز خلافت عباسى با اينكه ابنعلقمى، وزير خليفه شيعه و از دوستداران اهلبيت: بود، به شيعيان اجحافاتى مىشد. فرزندان خليفه و ديگر مقامات از مسلمانان سنى مذهب بوده و به بهانههاى واهى به آزار و اذيت شيعيان مىپرداختند. اين آزارها به حدى پيش رفت كه ابوبكر، فرزند آخرين خليفه عباسى و دواتدار، فرمانده لشكر خليفه براى سركوب شيعيان به محله شيعهنشين بغداد يورش برده و دست به كشتار و هتك ناموس شيعيان زدند. اين جنايتها موجب نفرت شيعيان از دستگاه خلافت شد. اما بعد از فروپاشى خلافت عباسى و روى كار آمدن مغول و اعمال نفوذ خواجهنصيرالدين طوسى در آن دستگاه، تا حدى به وضع عمومى شيعيان رسيدگى شد و حوزههاى علميه شيعه كه در بغداد و يا حوالى آن بود، با تمشيت خواجه نضجى تازه يافت.
خواجه نصيرالدين طوسى در دوره مغول متولى اوقاف و مدارس علميه گرديد و از منافع اوقاف به بهبود وضع اقتصادى طالبان علم همت گماشت. اين كمكها بهطور مستمر براى همه دانشمندان مسلمان ادامه داشت و به هر دانشمندى طبق رشته تحصيلىاش مستمرى داده مىشد و بالاترين مستمرىها را