203 ـ معاوية بن عمّار از امام صادق عليه السّلام چنين روايت كرده است : سنگريزه هاى جمره را برگير ، نزد آخرين جمره كه كنار عقبه است برو و از روبرو سنگ بر آن بزن واز بالايش مزن. در حالى كه سنگها در دست توست، مى گويى:
«خدايا! اينها سنگريزه هاى من است ، آن ها را براى من به شمار آور و همراه عملم به سوى خود بالا ببر» .
سپس سنگها را زده و با هر سنگ مى گويى :
«الله اكبر . خدايا شيطان را از من دور گردان . خدايا كتاب تو و سنّت و سيره پيامبرت را باور دارم . خدايا! اين را حجّى پاداش يافته و عملى پذيرفته و تلاشى سپاس يافته و گناهى بخشوده قرار بده» .
فاصله ميان تو و جمره ، ده يا پانزده ذراع باشد . وقتى پيش وسايل خود برگشتى و از سنگ زدن باز آمدى ، بگو :
«خدايا! به تو اطمينان كردم و بر تو توكّل نمودم ، كه خوب پروردگار و مولا و ياورى هستى» .
فرمود : مستحب است سنگها را در حالت طهارت بزند .
204 ـ امام رضا عليه السّلام : سنگريزه ها به اندازه بند انگشت باشد و از سنگ هاى سياه ، سفيد و سرخ برندار ، سنگ هاى خال خال بردار و با نوك انگشتان بزن ، سنگ را بر انگشت شست مى گذارى و با پشت انگشت اشاره آن را مى اندازى ، جمره ها را از وسط وادى سنگ بزن و همه آن ها را طرف راست خود قرار ده . بالاى جمره را سنگ مزن . كنار جمره اول و دوم بايست ولى كنار جمره عقبه نه .