نگاه شمع، نم‏نم سينه مى‏زد نه تنها خاك آن شب، گريه مى‏كرد برايت آسمان هم، گريه مى‏كرد

خدا داند، كه عالم سينه مى‏زد برايت آسمان هم، گريه مى‏كرد برايت آسمان هم، گريه مى‏كرد

چو حرف از غربت ديرينه مى‏زد غريبانه، دل من نوحه مى‏خواند دو دست اشك، نم‏نم سينه مى‏زد

نگاهم، شعله در آيينه مى‏زد دو دست اشك، نم‏نم سينه مى‏زد دو دست اشك، نم‏نم سينه مى‏زد

ستاره گريه و الماس، با من تمام حزن زينب را بخوان باز گلوى زخمى احساس با من‏

شب است و ، بوى زخم ياس، با من‏ گلوى زخمى احساس با من‏ گلوى زخمى احساس با من‏

عطش، خورشيد را سيراب مى‏كرد تنى بى‏دست، با مشگى پر از آب وضو در چشمه مهتاب مى‏كرد

گل شش ماهه را بى‏تاب مى‏كرد وضو در چشمه مهتاب مى‏كرد وضو در چشمه مهتاب مى‏كرد

نواى العطش باشد به نايش چه كس گويد به اين طفل عطشناك: عمو آمد،و لى كو دستهايش‏

عمو رفته كه آب آرد برايش‏ عمو آمد،و لى كو دستهايش‏ عمو آمد،و لى كو دستهايش‏

هَلا روشنتر از متن سپيده چه كرد آن لحظه لرزيدن عرش لبانت روى رگهاى بريده‏

صبورى اين چنين را كس نديده‏ لبانت روى رگهاى بريده‏ لبانت روى رگهاى بريده‏

الا اى تيرها از سر بگيريد اگر با كشتن من، عشق برپاست مرا شمشيرها در بر بگيريد

به سوى خاندانم پر بگيريد مرا شمشيرها در بر بگيريد مرا شمشيرها در بر بگيريد

دلامون چارده قرنه غمينه كدوم نامرد كافر، نامسلمون دلش اومد كه دستاتو بچينه‏

مگه رسم جوونمردى همينه‏ دلش اومد كه دستاتو بچينه‏ دلش اومد كه دستاتو بچينه‏

خرابه خانه غم دارم امشب شب تاريك و زنجير و اسيرى پدر را اين ميان كم دارم امشب‏

ز چشمم اشك نم‏نم دارم امشب‏ پدر را اين ميان كم دارم امشب‏ پدر را اين ميان كم دارم امشب‏

مآل انديش فردا بود زينب به هنگام غروب تنگ آن روز تمام غربت ما بود زينب‏

در آن صحرا چه تنها بود زينب‏ تمام غربت ما بود زينب‏ تمام غربت ما بود زينب‏

امشب كه سر تو زيب دامان من است از غربت و مظلومى‏ات اى كشته عشق همچون گل لاله، قلب پژمان من است‏

جارى ز غم تو اشك چشمان من است‏ همچون گل لاله، قلب پژمان من است‏ همچون گل لاله، قلب پژمان من است‏