آغوش بهشت، روى گلها وا بود وقتى كه در باغ شهادت وا شد انگار ميان لاله‏ها دعوا بود

از اشك، زمين كربلا دريا بود انگار ميان لاله‏ها دعوا بود انگار ميان لاله‏ها دعوا بود

شمعى است، كه سوز و ساز را ترك نكرد اين عشق چه عشقى است كه در جنگ، حسين سر داد، ولى نماز را ترك نكرد

در راه خطر، حجاز را ترك نكرد سر داد، ولى نماز را ترك نكرد سر داد، ولى نماز را ترك نكرد

چون درد تو ديد غم به فرياد آمد زهرا به وداع تو چنان زار گريست كز حالت او، حرم به فرياد آمد

وز ماتم تو الم به فرياد آمد كز حالت او، حرم به فرياد آمد كز حالت او، حرم به فرياد آمد

صد دجله خروش، در سكوتش جارى است مردى كه عطش ازو بلندآوازه است صد رشته قنات در قنوتش جارى است‏

گل‏نغمه لا، در ملكوتش جارى است‏ صد رشته قنات در قنوتش جارى است‏ صد رشته قنات در قنوتش جارى است‏

چون كرد نظر به قتلگاه آن شب، ماه هفتاد و دو خورشيد به خون غلطان را حيرت زده مى‏كرد نگاه آن شب ماه‏

تا صبح كشيد از دل آه، آن شب ماه‏ حيرت زده مى‏كرد نگاه آن شب ماه‏ حيرت زده مى‏كرد نگاه آن شب ماه‏

در خيمه‏اش، از هرم تب افتاد آتش بنشست چو آتش به پرستارى او در خرمن صبر زينب افتاد، آتش‏

زين شعله، به دامان شب افتاد آتش‏ در خرمن صبر زينب افتاد، آتش‏ در خرمن صبر زينب افتاد، آتش‏

آگه چو شد، از حالت بيمارى او چون ديد، كسى بر سر بالينش نيست سرگرم شد آتش، به پرستارى او

دامن به كمر بست، پى يارى او سرگرم شد آتش، به پرستارى او سرگرم شد آتش، به پرستارى او

مى‏آمد و، سر به زير و، شرمنده تو حُر بود اسير، تا اميرى مى‏كرد آن لحظه امير شد، كه شد بنده تو

با گريه‏اش، آميخت شكر خنده تو آن لحظه امير شد، كه شد بنده تو آن لحظه امير شد، كه شد بنده تو

چون ديد به نوك نى سرش را، خورشيد آرام، حرير نور خود را گسترد پوشاند برهنه پيكرش را، خورشيد

بر خاك، تنِ مطهّرش را خورشيد پوشاند برهنه پيكرش را، خورشيد پوشاند برهنه پيكرش را، خورشيد

خورشيد، بر اين تيره مغاك افتاده است بر عرش نى، از تلاوت او پيداست هفتاد و دو سوره روى خاك افتاده است‏

يا بر سر نى، آن سر پاك افتاده است‏ هفتاد و دو سوره روى خاك افتاده است‏ هفتاد و دو سوره روى خاك افتاده است‏

آن جانِ ز جسم رَسته، قرآن مى‏خواند در طشت طلا، به بزم شب‏انديشان خورشيدِ به‏خون‏نشسته، قرآن مى‏خواند

با ناى ز هم گسسته، قرآن مى‏خواند خورشيدِ به‏خون‏نشسته، قرآن مى‏خواند خورشيدِ به‏خون‏نشسته، قرآن مى‏خواند

دشمن كه به حنجر تو، خنجر بگذاشت غافل كه به هر كجا روان بود سرت بند ستم از پاى جهان بر مى‏داشت‏

خاموش، طنينِ ناىِ تو مى‏پنداشت‏ بند ستم از پاى جهان بر مى‏داشت‏ بند ستم از پاى جهان بر مى‏داشت‏

زان فتنه خونين كه به بار آمده بود با پاى برهنه، دشتها را زينب دنبال حسين، سايه‏وار آمده بود

خورشيد ولا، بر سر دار آمده بود دنبال حسين، سايه‏وار آمده بود دنبال حسين، سايه‏وار آمده بود

گل‏غنچه رگش گسست، امّا خنديد بر شانه سلطان ولايت، اصغر تيرش به گلو نشست، امّا خنديد

آيينه صفت شكست، امّا خنديد تيرش به گلو نشست، امّا خنديد تيرش به گلو نشست، امّا خنديد

خون، رنگ سياهِ دلِ صحرا را، برد زد نعره بشير و، گفت: در قحط وفا عشق آمد و، لاله‏هاى زهرا را برد

موج عطش، آبروى دريا را برد عشق آمد و، لاله‏هاى زهرا را برد عشق آمد و، لاله‏هاى زهرا را برد

آيينه دل‏شكسته را، مى‏مانى اى خون خدا در افق ديده من خورشيدِ به‏خون‏نشسته را مى‏مانى‏

قرآنِ ز هم گسسته را، مى‏مانى‏ خورشيدِ به‏خون‏نشسته را مى‏مانى‏ خورشيدِ به‏خون‏نشسته را مى‏مانى‏

تير آمد و، غنچه سحر را بوسيد در خيمه، حسين پيش چشم زينب قنداقه خونين پسر را، بوسيد

سيّاره خون، قرص قمر را بوسيد قنداقه خونين پسر را، بوسيد قنداقه خونين پسر را، بوسيد

آن روز، غريبانه و تنها، جان داد اسرار شگفت عشق، معنا مى‏شد وقتى كه عطش كنار دريا، جان داد

پرورده آسمان، به صحرا جان داد وقتى كه عطش كنار دريا، جان داد وقتى كه عطش كنار دريا، جان داد

آن نى، كه بر آن خشك نيستان مى‏خورد لب تشنه، ز جويبار قرآن مى‏خورد مى‏خورد فراوان و، فراوان مى‏خورد

آب از لب جوىِ لب و دندان، مى‏خورد مى‏خورد فراوان و، فراوان مى‏خورد مى‏خورد فراوان و، فراوان مى‏خورد

آن جمله چو بر زبان مولا جوشيد تنها ز گلوى اصغر شش ماهه خون بود كه در جواب بابا، جوشيد

از ناى زمانه، نعره لا جوشيد خون بود كه در جواب بابا، جوشيد خون بود كه در جواب بابا، جوشيد

آنسونگران، نگاه پيغمبر بود اى تيغ پليد مى‏شكستى اى كاش آن حنجره، بوسه‏گاه پيغمبر بود

خورشيد، رسولِ آه پيغمبر بود آن حنجره، بوسه‏گاه پيغمبر بود آن حنجره، بوسه‏گاه پيغمبر بود

آمد به كنار قتلگاه و، پرسيد: هر لحظه به فكرم، به چه حالى زينب رگهاى بريده ترا مى‏بوسيد

آيا تو برادر منى اى خورشيد رگهاى بريده ترا مى‏بوسيد رگهاى بريده ترا مى‏بوسيد

آغشته به خون، سپيده‏دم شد اى واى بر مُصحف خون، رسول تاريخ نوشت: اسطوره و القلم، قلم شد اى واى‏

يك لاله ز باغ عشق، كم شد اى واى‏ اسطوره و القلم، قلم شد اى واى‏ اسطوره و القلم، قلم شد اى واى‏

در آتش و خون چو خيمه غم لرزيد زان ناله كه از حلق عطش بر مى‏خاست ديدند كه شانه محرم لرزيد

خورشيد گرفت و آسمان هم لرزيد ديدند كه شانه محرم لرزيد ديدند كه شانه محرم لرزيد

بر بام فلق، سپيده، قرآن مى‏خواند بر بوسه‏گه رسول زد چوب، يزيد چون ديد سر بريده، قرآن مى‏خواند

خورشيد به‏خون‏نشسته، قرآن مى‏خواند چون ديد سر بريده، قرآن مى‏خواند چون ديد سر بريده، قرآن مى‏خواند

دلِ شكسته‏ام كجاست، نذر كربلا كنم بر آن شدم كه بُغض سردِ اين گلوى خسته را شبى دوباره وقف آن صداى آشنا كنم‏

وَ اين گلوى تشنه را، اسير نيزه‏ها كنم‏ شبى دوباره وقف آن صداى آشنا كنم‏ شبى دوباره وقف آن صداى آشنا كنم‏

اى تير سوى مشگ من، اينسان بلا مريز هر چند مشگ و دلم را دريده است اى آب همّتى كن و، تا خيمه‏ها، مريز

بر من ببار، بهر خدا آب را مريز اى آب همّتى كن و، تا خيمه‏ها، مريز اى آب همّتى كن و، تا خيمه‏ها، مريز

صبر تو فزون ز ممكنات است حسين در عرصه كربلا به عشق رخ دوست كارى كردى كه عقل مات است حسين‏

خون از عطشت دل فرات است حسين‏ كارى كردى كه عقل مات است حسين‏ كارى كردى كه عقل مات است حسين‏

تا ديد فلك قامت گلپوش تو را با تير تو را زدند يا با شمشير بابا، كه دريد گوش تا گوش تو را

سرچشمه خون كرد لب نوش تو را بابا، كه دريد گوش تا گوش تو را بابا، كه دريد گوش تا گوش تو را

اى مانده به دشت كربلا پيكر تو آن لحظه كه از كنار نعش تو گذشت آيا كه چها گذشت بر خواهر تو

اى برده به شام و كوفه دشمن سر تو آيا كه چها گذشت بر خواهر تو آيا كه چها گذشت بر خواهر تو

افتاده بر زمين، بدن زار و خسته‏اش با چشم دل نگر، كه ببينى كنار او گريان نشسته، مادر پهلو شكسته‏اش‏

اينجاست نوح و، كشتى درخون‏نشسته‏اش‏ گريان نشسته، مادر پهلو شكسته‏اش‏ گريان نشسته، مادر پهلو شكسته‏اش‏