واجب را هم شامل مي‌شود، پس هر كس خيري، واجب يا مستحب، را با طوع و رغبت پذيرفت، خداوند به او پاداش خوب خواهد داد.

خير بودن سعي بين صفا و مروه، كه رجحان نفسي ندارد، به اين است كه در ضمن حج و عمره كه خيرند واقع شود.

تعبير به شكر، لطيف و تشويق‌آميز است، تا انسان به آن واجب يا مستحب بهتر گرايش پيدا كند.

تفسير

مفردات

الصّفا: نام كوهي در جنوب شرقي مسجدحرام و روبه‌روي حجراسود است كه حاجيان در حج و عمره ميان آن و كوه مروه سعي مي‌كنند.

«صفا» از ريشه «صفو» به معناي ناب و خالص است. به سنگ كبود رنگ كه از گِل و شن، خالص باشد «صفا» مي‌گويند[1] و «صفوان» نيز به همين معناست[2]: (كَمَثَلِ صَفوانٍ عَلَيهِ تُرابٌ).[3]

المَرْوَة: «مرو» و «مروة» به معناي سنگ نرم برّاق است[4] و مروه نام كوه كوچكي است در شمال شرقي مسجد حرام و روبه‌روي ركن عراقي.

درباره راز تسميه دو كوه مزبور به صفا و مروه، حديثي وارد است كه در

[1]ـ معجم مقاييس اللغه، ج 3، ص 292، «ص ف و»؛ مجمع البيان، ج 1 ـ 2، ص 438.

[2] ـ مفردات، ص 488، «ص ف و».

[3] ـ سوره بقره، آيه 264.

[4] ـ المصباح، ص 570، لسان العرب، ج 15، ص 275 ـ 276، «م رء»؛ مجمع البيان، ج 1 ـ 2، ص 438.