امير المؤمنين (ع) است, روايت او را اگر چه شيخين ذکر نکرده اند ولي حاکم و ذهبي آن را بر شرط مذکور صحيح مي دانند مرحوم سيد به اين مورد نيز همانند موارد پيش, استناد کرده است.
(ص 97, پاورقي 3).
روايات «من سبّ علياً فقد سبني» و «من اطاع علياً فقد اطاعني» بنابر تصريح حاکم و ذهبي, شرط شيخين در صحت را دارد (صص 246 ـ 245, ش 48) و احاديث «هذا امام البررة», «اوحي اليّ في علي ثلاث ...», «انت تبيين لامتي ما اختلفوا فيه من بعدي», «عدوک عدوي و عدوي عدوالله», «يا علي طوبي لمن احبک...» نيز از جمله احاديثي است که مرحوم شرف الدين, رأي حاکم نيشابوري را بر صحت آنها بنا به شرط مذکور ذکر کرده است (ص 240, 243, 245, 247).
اهتمام به ذکر احاديث صحيح در المراجعات به موارد پيش گفته منحصر نبوده بلکه آن را مي توان يکي از ويژگي هاي بارز المراجعات دانست. (9)
اين نکته را مي توان در پاسخ مرحوم سيد به شيخ سليم ديد که در خصوص احتجاج به احاديث صحيح مي نويسد:
اهل سنت در اثبات امامت به هر حديث صحيحي خواه متواتر يا غير متواتر استناد مي کنند و ما به صحت حديث بنابر طريق خودشان, احتجاج مي کنيم.
(ص 194, ش 24).