قـطـارى وارد ايـستگاه مى شود. مسافران چند دقيقه مهلت دارند كه به كارهايشان برسند. آنان كـه فـرصـت را غنيمت مى شمارند براى تهيه خوراك و غذا و نظافت و نماز و غيره مى شتابند و پـس از انجام كارها با آرامش دل بر جايگاه خود باز مى گردند. ولى آنهايى كه از اين فرصت اسـتـفـاده نـكرده و غافل بوده اند، يا به كارها نمى رسند يا از قطار عقب مى مانند. پس از حركت قطار پشيمان مى شوند و پشيمانى سودى نخواهد داشت .
انسان ها در اين دنيا مسافرانى هستند كه مقصدشان آخرت است . عمر انسان مانند آن قطار سريع السـيـرى اسـت كـه بـه سرعت مى گذرد و اين دنيا به منزله ايستگاه كه به انسان هاى مسافر، فـرصـت انـجـام كـارهـاى خويش را مى دهد تا براى خود و براى راهى طولانى كه در پيش دارند توشه اى برگيرند تا فردا پشيمان نشوند. پس بايد مراقب بود و از فرصت ها استفاده كرد و از تـبـاه شـدن عـمـر و اسـتـعـداد جـلوگـيـرى كـرد. بـه قول سعدى :