اسوه های قرآنی و شیوه های تبلیغی آنان

1 . اعطاى بخشش و هديه به افراد و قبايل

در جملاتى كه از اميرمؤمنان(ع) در توصيف فضايل رسول‏خدا نقل شده، نخستين وصف، اشاره به جود آن حضرت است:

كان إذا وَصَفَ رسولَ الله قال: كان أجودَ الناس كَفّاً؛(56)

چون رسول‏خدا را وصف مى‏كرد مى‏گفت: او سخاوتمندترين مردمان بود.

در راه دعوت اسلامى، يكى از راه‏هاى نفوذ در جان مخاطبان و به‏دست آوردن دل آنان، بخشش مالى بوده است، بنا به نقل كتب سيره، پيامبر به وفد بنى‏تميم كه براى اظهار مسلمانى به حضورش شرفياب شدند جوايز نيكويى اهدا كرد. همچنين عطاياى ارزشمندى مانند طلا، نقره، آب و زمين به وفدهاى جرش، همدان، سلامان، و وفد طىّ كه براى ملاقات و استماع دعوت پيامبر آمده بودند اهدا گرديد.(57)

درباره هيأت‏هاى اعزامى بنى‏حارث و بنى‏سعد بن بكر نيز گفته‏اند كه چون به حضور پيامبر رسيدند (58)

2 . خوش‏بينى به مؤمنان

بر اساس آيه كريمه يا أَيُّها الَّذِينَ آمَنُوا اجْتَنِبُوا كَثِيراً مِنَ الظَّنِّ إِنَّ بَعْضَ الظَّنِّ إِثْمٌ‏(59)

(اى ايمان آوردگان از بسيارى از گمان‏ها بپرهيزيد كه پاره‏اى از گمان‏ها گناه است)

مبلّغ هوشيار نمى‏تواند در ارتباط متقابل با مخاطبان، راه بدبينى بپيمايد. از سويى، اگر اعتماد آنان را طالب‏است، خود نيز ناگزير از اعتماد به آنهاست. پيامبر(ص) با عنايت به كرامت وعزتى كه براى آدمى به‏ويژه مؤمن قايل بود هرگز با چشم بدبينى و سوءظن به گفتار و كردارشان نمى‏نگريست و حتى‏الامكان حمل بر صحت مى‏نمود؛ به‏گونه‏اى كه حتى برخى ظاهربينان، اين صفت را ناشى از غفلت يا بى تفاوتى او پنداشتند؛ مى‏گفتند او مانند گوش است؛ مى‏شنودو باور مى‏كند و عكس‏العملى ابراز نمى‏دارد.