وقتى آدم(ع) به همراه همسرش با خوردن از شجره ممنوعه از بهشت رانده شدند، آدم بهخطاى خويش پى برد و خالصانه به سوى خدا روى آورد و توبهاى نصوح و حقيقى ابرازداشت:
فَتَلَقّى آدَمُ مِنْ رَبِّهِ كَلِماتٍ فَتابَ عَلَيْهِ إِنَّهُ هُوَ التَّوّابُ الرَّحِيمُ؛(7)
سپس آدم از پروردگارش كلماتى را دريافت نمود و خدا بر او بخشود. آرى اوست كه توبهپذير مهربان است.
قالا رَبَّنا ظَلَمْنا أَنْفُسَنا وَإِنْ لَمْ تَغْفِرْ لَنا وَتَرْحَمْنا لَنَكُونَنَّ مِنَ الخاسِرِينَ؛(8)
گفتند: پروردگارا، ما بر خويشتن ستم كرديم و اگر بر ما نبخشايى و به ما رحم نكنى مسلماً از زيانكاران خواهيم بود.
وَعَصى آدَمُ رَبَّهُ فَغَوى * ثُمَّ اجْتَباهَ رَبُّهُ فَتابَ عَلَيْهِ وَهَدى؛(9)
و اينگونه آدم به پروردگار خود عصيان ورزيد و بيراهه رفت. سپس پروردگارش او را برگزيد و بر او ببخشود و وى را هدايت كرد.
مطابق روايات وارد شده، آدم بر بهشت و نعيم از دست رفته و خطاى خود بسيار گريست تا آن كه توبهاش پذيرفته شد.(10)
هرچند در قرآن سخنى از بناى بيت اللَّه به دست آدم ابوالبشر به ميان نيامده، اما از روايات متعدد چنين مستفاد و مشهور است كه اولين بار، وى خانه خدا را در جايى كه جبرئيل به او نشان داد و به شكلى كه روايات در وصف آن اختلاف دارند، تأسيس و بنا كرد.
خلاصه گفتار حضرت موسى بن جعفر(ع) در اين باره چنين است:
پس از رانده شدن آدم و حوا از بهشت و ندامت و استغفار و توبه خالصانه آدم، خدا بر او منت گذاشت و با كلماتى كه به او تعليم فرمود، توبهاش را پذيرفت و جبرئيل را به سوى او فرستاد و او گفت:
السلام عليك اى آدم توبه كننده از خطاى خويش و صبر كننده بر بلاى خود، به درستى كه حق تعالى مرا به سوى تو فرستاد كه تعليم تو دهم مناسكى را كه بدانها پاك شوى.
پس دستش را گرفت و به سوى جاى كعبه برد و ابرى برايش فرستاد كه بر جاى كعبه سايه افكند و آن ابر محاذى بيتالمعمور بود. پس جبرئيل گفت: اى آدم خط بكش بر دور سايه آن ابر كه بهزودى از براى تو خانهاى از بلور بيرون خواهد آمد كه قبله تو و قبله فرزندان تو باشد بعد از تو.