حضرت داود اولين پيامبرى است كه به حكومت گسترده دست يافته و موفق به اجراى وسيع احكام الهى شده است. نام داود شانزده بار در قرآن آمده و داستان زندگى و دعوتش درطى حدود دوازده آيه ذكر شده است. به موجب آيه 161 سوره نساء، به حضرت داود كتابزبور داده شده است.(1)
از نكات برجسته شخصيت او آن بود كه على رغم منصب نبوت و حكومت، با تواضع تمام چون ساير مردمان از دسترنج خويش زندگى مىگذراند و در حرفههايى چون آهنگرى زره بافى و غيره تخصصى شايان داشت.
داود(ع) از جمله پيامبرانى است كه از شيوههاى دعوت او مانند خواندن مردم به توحيد و ترك پرستش خدايان و ... در قرآن و تاريخ ذكرى به ميان نيامده و شايد به همين دليل عدهاى از جمله يهود در نبوت او ترديد كردهاند. اما از آنجا كه ما تبليغ را منحصر به دعوت گفتارى نمىدانيم، بعد عملى زندگى او را نوعى تبليغ شمرده و شيوههاى عملى دعوت او را استخراج مىكنيم.
بر اين اساس، مهمترين شاخصه دعوت داود، از ميان همان شيوههاى غير مستقيم وعملى برداشت مىشود.
با نظرى به آيات و روايات مربوط به حيات و دعوت داود مىتوانوى را اسوه كار و تلاش و صنعت دانست، چرا كه زندگى او حتى در زمان حكومت مشحون از فعاليتهاى فنى، هنرى و صنعتى به منظور رفع نيازهاى مردم و نيز معاشخانواده بوده است.