اولوا الالبابى كه نه تنها صاحبان خرد و فكر هستند صاحبان دل هم هستند صاحب خردان و صاحبدلان . ببينيد قرآن چگونه ضميمه مى كند صاحبدل بودن را با صاحب فكر بودن يعنى ايندو [ بايد] با يكديگر توام بشود.
" ( اولوا الالباب )" صاحب عقل بودن و صاحب فكر بودن را ذكر مى كند و " الذين يذكرون الله قياما و قعودا " صاحبدل بودن را :
آنان كه چه در حالى كه ايستاده اند و چه در حال نشسته [ خدا را ياد مى كنند] . اين ايستاده و نشسته تقريبا دو حال مختلف را بيان مى كند نه فقط مقصود همان ايستادن و نشستن ظاهرى باشد آن هم بخواهد باشد بالاخره انسان يا ايستاده است يا نشسته است يا خوابيده هر سه حال را بيان مى كند :
در حالى كه ايستاده اند در حالى كه نشسته اند در حالى كه خوابيده اند يعنى ياد خدا از آنها جدا نمى شود مثل عاشقى كه به هر چيزى و به هر كارى كه سرگرم باشد در آن عمق دلش هميشه آن معشوق را مى بيند يعنى هيچ چيزى نمى تواند او را از معشوقش غافل كند .
" ( و يتفكرون فى خلق السموات و الارض )"
در خلقت آسمانها و زمين فكر مى كنند و نتيجه اى كه مى گيرند اين است :
" ربنا ما خلقت هذا باطلا "
پروردگارا ما مى دانيم و ايمان داريم كه تو اينها را بيهوده نيافريدى اين حركات بيهوده نيست اين آمد و شدها بيهوده نيست . اينها براساس حقى و حقيقتى و براى منظورهاى حكيمانه اى است .
اين است كه در اينجا قرآن تعبيرش اين است مى گويد :
فكر كنيد دقت كنيد هر چه بيشتر فكر كنيد و دقت كنيد تا به يك راز پى ببريد .
اينجا يك تعبير عجيبى است : مى بينيد در مخلوقات رحمان تفاوت ميان اشيا وجود ندارد .
" تفاوت وجود ندارد " يعنى چه ؟