كما اينكه بهشت هم همين طور است در بهشت هم هيچ چيز را از بيرون نمىآورند نه حورش نه قصورش نه درختهايش نه آبهايش نه شيرهايش و نه هر چيز ديگر پيغمبر فرمود همه اينها همان تجسم يافته اعمال خود شما هستند .
در اين زمينه اينقدر ما آيه و حديث داريم و اينقدر شواهد و قرائن داريم كه اگر بخواهيم در اطراف همين موضوع بالخصوص صحبت كنيم شايد دو سه جلسه بايد صحبت كنيم .
اين معناى " وقود " كه انسانها در آنجا وقودند يعنى خيال نكنيد آتشى از بيرون مىآورند . وقتى كه انسان خودش وقود باشد اين آتش مى شود چاره ناپذير .
نكته ديگر اين است كه قرآن فرموده است : " آتشى كه وقودش انسانها هستند و سنگ " .
مقصود از سنگ چيست ؟
بعضى از مفسرين به صورت احتمال گفته اند شايد مقصود اين بتهايى هستند كه مسجود مردم قرار مى گيرند معبودها كه اغلب سنگى بود .
ولى بعضى ديگر كه دقيقتر فكر كرده و نظر داده اند گفته اند :
يكى از تفاوتهاى دنيا و آخرت ( غير از آن جهتى كه عرض كردم ) اين است كه در دنيا اگر انسانى را بخواهند آتش بزنند حداكثر اين است كه بدنش را آتش مى زنند .
حال اگر آتش نمرود هم در دنيا باشد با هر وسيله اى بخواهد باشد با زغال سنگ يا كنده يا هيزم يا چوبهاى آتش زا چه مى كند ؟
آخرش بدن انسان را خاكستر مى كند ديگر از اين بيشتر نيست .
آيا آتش دنيا مى تواند روح انسان را آتش بزند ؟
يعنى آيا مى تواند در دنيا آتشى وجود داشته باشد كه از دل انسان و از آن كمون روح انسان طلوع كند ؟
نه آتش دنيا به آن دسترسى ندارد .