همه تجليات در مظاهر و مجالى بى وقفه و پى در پى اند آنچنان كه هيچ تراخى بين دو تجلى در هيچ اسم و عين نيست و تعبير به پس و سپس در پارسى و([ ف]) و([ ثم]) در تازى بين دو تجلى فقط مقتضى تقدم رتبى قبلى بر بعدى است . قلب بويژه از آن انسان كامل مرآت اين ظهورات تجليات است . اين ظهورات تجليات دمبدم تجديد خلق در هر دم است كه انسان شاعر بدان نيست حتى به نفس خودش هم كه در آن پيش نبود و پس از آن بود شد قوله تعالى ([ بل هم فى لبس من خلق جديد]) اين تجديد خلق تجدد امثال است چنانكه در قبل بدان اشارتى شد .
عجب اين كه آدم دمبدم در ترقى است و از جهت لطافت و رقت حجاب توجه ندارد . تجدد امثال در آدم و عالم خواه در عارى از ماده و خواه در ممنو به آن اسارى است . لطافت و رقت حجاب به اين معنى است كه صانع جلت عظمته و على اصنعه از بسكه نقاش و مصور چيره دست است از تجدد امثالى كه پى در پى مى آورد به تجدد آن و آوردن امثال آن پى