به مرد . لهذا با اينكه دستور پوشيدن براى مردان مقرر نشده است , عملا مردان پوشيده تر از زنان از منزل بيرون مى روند , زيرا تمايل مرد به نگاه كردن و چشم چرانى است نه به خودنمائى , و برعكس تمايل زن بيشتر به خودنمائى است نه به چشم چرانى . تمايل مرد به چشم چرانى بيشتر زن را تحريك به خودنمائى مى كند و تمايل به چشم چرانى كمتر در زنان وجود دارد . لهذا مردان كمتر تمايل به خودنمائى دارند . و به همين جهت (( تبرج )) از مختصات زنان است .

زينت

در جمله بعد مى فرمايد : (( و لا يبدين زينتهن الا ما ظهر منها )) . كلمه (( زينت )) در عربى از كلمه (( زيور )) فارسى اعم است . زيرا زيور به زينتهائى گفته مى شود كه از بدن جدا مى باشد مانند طلا آلات و جواهرات , ولى كلمه زينت هم به اين دسته گفته مى شود و هم به آرايشهائى كه به بدن متصل است نظير سرمه و خضاب .

مفاد اين دستور اينست كه زنان نبايد آرايش و زيور خود را آشكار سازند . سپس دو استثناء براى اين وظيفه ذكر شده است كه هر دو را مفصلا مورد بحث قرار مى دهيم :

استثناء اول :

(( الا ما ظهر منها )) يعنى جز زينتهائى كه آشكار است . از اين عبارت چنين استفاده مى شود كه زينتهاى زن دو نوع است . يك نوع زينتى است كه آشكار است . نوع ديگر زينتى است كه