مرحوم سيد محمد فشاركى استاد مرحوم شيخ عبدالكريم حائرى در يكى از موضوعات علمى دچار شبهه اى شد و هر چه بيشتر انديشيد راه حلى نيافت مسئله را با علما در ميان گذاشت جواب قانع كننده اى نشنيد. مرحوم فشاركى گفت : بناچار جهت حل اشكالم در بامدادى تصميم رفتم كه از شهر سامراء خارج شوم و دور از غوغاى اجتماع و قال و قيل مدرسه درباره آن مسئله بيانديشم ، لذا به سوى رودخانه پهناورى كه از كنار شهر مى گذشت روان شدم . در كنار شط در جاى گودى نشستم ، هنوز چندان در انديشه فرو نرفته بودم كه جوان عربى به گونه شبانان در برابرم پيدا شد و پرسيد: سيد محمد اينجا چه مى كنى ؟ من كه از اين مزاحمت برآشفته بودم گفتم : شما را به ما چه كار؟ دنبال كار خودت برو من مى خواهم در مسئله اى بيانديشم . جوان پرسيد: مسئله چيست ؟ بگو تا بشنويم . چون مى خواستم هر چه زودتر اين جوان عرب را كه سماجت مى كرد از خود دور نمايم مسئله را دقيقا بيان نمودم .
آن جوان خوب گوش داد، از قيافه اش پيدا بود كه مطلب را درك مى كند. من مشغول مقدمه چينى بودم كه آن جوان فرمود سيد محمد تو در مقدمه اشتباه كردى كه به نتيجه غلط شبهه زا رسيدى ، و چون ايراد آن مقدمه را تذكر داد يك مرتبه تمام شبهاتم برطرف شد و كوچكترين اشكالى در ذهنم نماند. جوان عرب رفت . سپس به فكر افتادم كه اين جوان كى بود از كجا آمد؟ اما همين كه از گودى بيرون آمدم به هر طرف نگاه كردم او را نديدم و دانستم كه مورد عنايت خاص حضرت حجت (ع ) شده ام . (348)