نوشته اند كه در ايام عبدالله بن طاهر ذواليمينين واعظى در قريه مالان هرات مردم را موعظه مى نمود و جمعى زياد در پاى منبرش حاضر بودند، روزى واعظ در اثناء وعظش رو به اهل مجلس آورده و از آنها گله كرد كه در اين شهر مگر مسلمانى نيست مگر درد دين براى كسى نمانده چرا در جوار فلان مسجد آتشكده گبران است و هيچ كسى نيست كه حريم آن مسجد را از لوث اين معبد اهل شقاق پاك سازد.
سخنان واعظ چنان بر حاضرين تاءثير گذاشت كه در شبى كه مجوسان همه در خواب بودند جمعى بيشمار از مسلمانان شتافتند و با همت عالى و عزمى قوى و اراده آتشين آتشكده را از بيخ برداشته و به جايش مسجدى عالى بنا نهادند.
چون صبح شد و مجوسان از خواب بيدار شدند از قضيه مستحضر شدند به نيشابور رفته و داورى را به عبدالله بن طاهر بردند و از دست مسلمانان شكايت كردند، عبدالله در صدد منع مسلمانان در آمد و آنان را سرزنش نمود وليكن چهار هزار مسلمان نزد عبدالله شهادت دادند كه هرگز در اين مكان آتشكده اى نبوده است .(39)