محمد بن زكرياى رازى طبيب مشهور در اول جوانى عود مى نواخت و خوانندگى مى كرد تا وقتى موى صورت و سبيل او روئيد آنوقت گفت : آواز و غنائى كه از ميان ريش و سبيل در آيد لطفى ندارد پس آن شغل را كنار گذاشت به خواندن درس طب فلسفه مشغول شد و در اين فن چندان كوشش كرد كه كتابهاى متعدد و مفيد تاءليف كرد.
از سخنان او است كه گفته است : تا توانى با غذا علاج كنى دوا معالجه نكن و تا توانى با دواى مفرد معالجه كنى با دواى مركب معالجه نكن .
و نيز از سخن او است : وقتى كه طبيب عالم و مريض مطيع و حرف شنو باشد با اندك زمانى مرض علاج شود.
و نيز گفته است در ابتداى بيمارى معالجه كن تا زمانى كه قوه از بين نرفته است .(85)