قرآن مجيد در اين آيه, روى كلمه (لهو الحديث) تكيه كرده و سخن مى گويد. چه بهتر معناى اين كلمه را به خوبى فرا گيريم.
لهو در لغت عرب به معناى (باز داشتن و مشغول كردن) است. هر نوع سخن و كلامى و يا كار و كردارى كه انسان را از حق و حقيقت باز دارد, به آن لهو مى گويند. چيزى كه هست, باز دارنده, گاهى مضمون كلام است و سخن, به آن لهوالحديث مى گويند و گاهى چيز ديگر است, مانند جمع ثروت و افراط در شهوت كه به آنها (لهو) مى گويند, كه ما را از حق باز مى دارد.
قرآن مجيد مى فرمايد: (اَلهِكُمُ التَّكاثُرُ;(1) گردآورى ثروت شما را از گرايش به حقيقت باز داشت)
بنابراين هر نوع سرگرمى كه مانع از توجه به حق و حقيقت گردد, در لغت قرآن به آن (لهو) مى گويند. هرگاه يك چنين سرگرمى و بازدارنده, كلام و داستان باشد, لفظ (حديث) به آخر آن ضميمه مى گردد, مى گويند: (لهو الحديث) و در غير اين صورت بدون ضميمه به كار مى برند و مى گويند: (لهو).