يكى ديگر از مظاهر قدرت خداوند, وجود حيات و زندگى در روى زمين و دل درياهاست.
(دابّه) در لغت عرب به جنبنده مى گويند, كه در نتيجه با حى و زنده مساوى و برابر است.
پيدايش حيات در روى زمين, در گرو شرايط بى شمارى است كه فقدان يكى از آنها مايه امتناع تحقق (زيست) در اين كره خاكى است.
شماره اوضاع و احوالى كه حيات را در زمين پديد آورده, از حد فكر بشر بيرون است, و تصور اين كه همه اين شرايط برحسب تصادف پيدا شده و جمع وجور گشته اند, دور از خرد و از نظر احتمالْ ممتنع و در سرحد صفر است.
از باب نمونه, به توضيح يك شرط مى پردازيم:
استقرار حيات در روى زمين, براثر حرارت متناسبى است كه از خورشيد به زمين مى رسد. اگر فاصله زمين تا خورشيد دو برابر كنونى بود كه از خورشيد به زمين مى رسيد, حرارت كنونى تنزل مى كرد و سرعت حركت برمدار آن نصف مى شد و طول مدت زمستانى دوبرابر مى گرديد و همه موجودات يخ مى زدند.
تنظيم اين شرايط به اين شكل متناسب, گواه بر دخالت تدبير كلى در نظام آفرينش مى باشد.