نخستين آيه مورد بحث, معرف علم بى پايان خداوند است و آيه ديگر, يعنى آيه (مَا خَلْقُكُمْ وَلابَعْثُكُمْ…) مبين قدرت بى پايان اوست و معناى آيه, اين است كه آفريدن تمام بشر و زنده كردن همه آنها از نظر سهولت و آسانى بسان آفريدن و زنده كردن يك تن از شماهاست و در حقيقت, منظور اين است كه سراسر جهان خلقت از كوچك و بزرگ, از زياد و كم در برابر قدرت بى پايان او يكسان است و براى چنين قدرت بى پايان كه به هر ممكن مى تواند در هر لحظه اى لباس وجود بپوشاند, مشكل و آسان مفهومى ندارد. اين دو مفهوم در مورد كسانى صدق مى كند كه قدرت آنها محدود باشد. در چنين وضع, حادثه اى كه يك مقدمه لازم دارد, با كارى كه با ده مقدمه درست مى شود, فرق پيدا خواهد نمود و اولى آسان و دومى مشكل جلوه خواهد كرد; ولى درباره صانع توانايى كه با اراده و مشيت خود به هر ممكن بخواهد وجود مى بخشد, اين دو سنخ كار, يكسان است, بنابراين خلق كردن و زنده كردن ميلياردها موجودات بسان آفريدن يك فرد و احياى يك تن است.
اين حقيقت به طور واضح در سخنان اميرمؤمنان چنين وارد شده است:
(وَما الجَلِيلُ وَاللَّطِيفُ وَالثَّقيلُ وَالخَفيفُ والقَوِيُّ والضَّعيفُ فِى خَلْقِهِ إü سَواءٌ(1) بزرگ و ريز, سنگين و سبك, نيرومند و ناتوان در برابر قدرت او يكسانند)
اين آيه پاسخ كسانى بود كه مى گفتند: (خداوند ما را يك يك آفريده, چگونه به طور دسته جمعى زنده خواهد نمود)