لكّه‌دارساخته‌اند. مصداق بارز اين امر پسر حضرت نوح(ع) است كه به علّت معاشرت‌با دوستان بد در گرداب گمراهي غلتيد. علي(ع) مي‌فرمايد:
از پيشينيان خود پند گيريد، پيش از آن كه پسينيان از شما عبرت‌گيرند.
دوست در دين و اعتقادات، رفتار و كردار و زندگي انسان اثر مي‌گذارد واساساً معيار و ميزان قضاوت ديگران دربارة انسان است. علي(ع) مي‌فرمايد:
هر كس را از آن كه دوست او است مي‌شناسند.
اهميّت دوست و نقش آن در زندگي انسان، انكارناپذير است؛ به گونه‌اي‌كه مي‌توان گفت خويشاوندان نيز براي استحكام روابط خويش به دوستي بايكديگر نيازمندند. علي(ع) مي‌فرمايد:
دوستي پدران پيوند خويشاوندي در ميان فرزندانشان است و نيازخويشاوندان است و نياز خويشاوندي به دوستي، از نياز دوستي به‌خويشاوندي بيش‌تر است.
البته ـ چنان‌كه قبلاً نيز گفته شد ـ گوشه‌نشيني و تنها زندگي كردن از دوستي‌با ناشايستگان بهتر و سودمندتر است. اميرمؤمنان(ع) ياران و پيروانش راچنين اندرز مي‌داد:
همنشين صالح و شايسته بهتر از تنهايي است؛ ولي تنهايي از همنشين‌بد بهتر است.
بنابراين بايد قبل از گزينش دوست، افراد را بيازماييم؛ زيرا كسي كه ناسنجيده و بدون آزمايش با ديگران پيمان دوستي مي‌بندد،ناچار بايد به رفاقت اشرار و فاسدان تن در دهد.