تا در صورت مشاهده اِشكال و ابهام و يا سؤالى در مطالب فيش ها بتوان با مراجعه به شخص نامبرده آن ها را برطرف كرد.
در فيش بردارى از جلسات درس يا سخنرانى و مانند آن ذكر شماره جلسه در قسمتى از فيش بدون فايده نخواهد بود.
مأخذ هر مطلب در ذيل خود مطلب نوشته مى شود و فايده اش دادن اعتبار بيش تر به محتواى فيش و مستند بودن آن و رعايت امانت علمى و پرداخت وام اخلاقى در استفاده از نوشته هاى ديگران است. بدين منظور بايد تا آن جا كه امكان دارد مآخذ و منابع اصيل و دست اول مورد استفاده قرار گيرد و مأخذ هر مطلبى به طور كامل ودقيق (شماره كد جلد صفحه و …) ذكر گردد تا درمراجعات بعدى صحت و اصالت آن مورد ترديد واقع نشود.
به خاطر صرفه جويى در وقت مى توان براى ذكر مأخذ از (كد گذارى) ـ به همان گونه اى كه در قسمت كدگذارى مآخذ گفته شد ـ و از (علائم اختصارى) استفاده كرد. مثلاً به جاى كلماتِ جلد باب (بخش) فصل و صفحه مى توان به ترتيب علائم اختصارى(ج) (ب) (ف) و(ص) را به كار گرفت(1).
1. در صورتى كه مطلب نوشته شده روى فيش تمام صفحه آن را در بر نگرفته باشد مأخذ آن را در زير مطلب ودر قسمت سمت چپ آن ذكر مى كنيم. ودر بقيه صفحه فيش مطلب بعدى را از مأخذ ديگرى كه از جهت موضوع با مطلب قبلى يكسان است مى نويسيم تا در مصرف برگه ها صرفه جويى شود. و به خاطر همين صرفه جويى است كه قرار دادن مأخذ يادداشت را در بالاى فيش ها شايسته نديده ايم.
2. چون گاهى نسخه هاى يك كتاب به صورت هاى گوناگونى چاپ مى شود برخى مأخذ نويسى را بر اساس جلد باب بخش فصل شماره مطلب و شماره صفحه انجام مى دهند تا تفاوت چاپ ها باعث اشتباه نشود.
3. علائم اختصارى مآخذ مانند كد جلد و صفحه با ويرگول ( ) از يكديگر جدا مى شوند مثلاً مأخذ نويسى حديث (طَلَبُ الْعِلْمِ فَريضَةٌ) بدين گونه صورت مى گيرد:
امام صادق $:طَلَبُ الْعِلْمِ فَريضَةٌ.
(5)