الف) كسى حيوان حلال گوشت كسى را بدون اذن ذبح كند, بايد تفاوت بين زنده و ذبح شده آن را بپردازد و الا بايد قيمت روز اتلاف را بدهد .
ب) اجزاى قابل استفاده مردار, مانند پشم و مو و كرك متعلق به صاحب حيوان است و از قيمت كسر مى شود .
پ) صاحب حيوان حق ندارد حيوان ذبح شده را برگرداند و خواهان مثل يا قيمت او شود .
ت) هرگاه حيوان ذبح شده بطور كلى بى ارزش شود, به منزله آن است كه مردار شده باشد .
ث) قطع يا شكستن اعضاى حيوان در صورتى كه حيوان زنده بماند, موجب پرداخت تفاوت صحيح و معيب است, اگر موجب تلف شدن حيوان شود, قيمت آن بايد پرداخت شود .
ج) هرگاه حيوان حرام گوشت كه با ذبح شرعى استفاده از آن جايز است با ذبح شرعى از بين برود, بايد تفاوت قيمت پرداخت شود .
چ) اگر از راه غير شرعى كشته شود, قيمت كشته پرداخت مى شود و اجزاى قابل استفاده آن, متعلق به صاحب حيوان بوده و از قيمت آن كم مى شود .
ح) حيوان حلال گوشت كه عادتاً گوشت آنها خورده نمى شود, مانند اسب, ذبح شرعى آنها به منزله مردار نمودن آنها و موجب پرداخت تمام قيمت خواهد بود .
خ) اتلاف اشيايى از مسلمان كه قابل تملك مسلمين نمى باشد, مانند خوك و شراب ضمان آور نيست .