ترجمه تفسیر المیزان جلد 10

اینجــــا یک کتابخانه دیجیتالی است

با بیش از 100000 منبع الکترونیکی رایگان به زبان فارسی ، عربی و انگلیسی

ترجمه تفسیر المیزان - جلد 10

سید محمدحسین طباطبایی؛ ترجمه: سید محمدباقر موسوی همدانی

| نمايش فراداده ، افزودن یک نقد و بررسی
افزودن به کتابخانه شخصی
ارسال به دوستان
جستجو در متن کتاب
بیشتر
تنظیمات قلم

فونت

اندازه قلم

+ - پیش فرض

حالت نمایش

روز نیمروز شب
جستجو در لغت نامه
بیشتر
لیست موضوعات
توضیحات
افزودن یادداشت جدید

از همين جا روشن مى‏شود كه منظور از دو كلمه" مستقر و مستودع" هم آن محلى است‏
كه جنبده فعلا در آن هست، و مادامى كه در زمين است و زندگى دنيوى و زمينى را مى‏گذراند در آنجا قرار دارد، و هم آن محل موقتى است كه چند صباحى در آن قرار مى‏گيرد، و سپس از آنجا مفارقت كرده به محلى ديگر منتقل مى‏شود.

اين معنايى است كه به نظر ما رسيد، ولى بعضى «1» از مفسرين گفته‏اند: منظور از" مستقر و مستودع" اماكن جنبندگان در حيات و بعد از ممات است، و يا مراد از اين دو كلمه صلب جنس نر و رحم جنس ماده است، و يا مقصود از كلمه" مستقر" مسكن‏هايى است كه بعد از تولد در زمين دارند، و از كلمه" مستودع" مواد زمينى است كه بالقوه بعدها جنبده مى‏شود. ليكن اين معانى از سياق آيه بعيد است، مگر آنكه جمله" مستقرها و مستودعها" را جمله‏اى جداى از سياق دانسته، بگوييم در مقام تفسير ما قبل خود نيست.
و ما در تفسير آيه شريفه" وَ هُوَ الَّذِي أَنْشَأَكُمْ مِنْ نَفْسٍ واحِدَةٍ فَمُسْتَقَرٌّ وَ مُسْتَوْدَعٌ" «2» مطالبى آورديم كه مناسب با اين مقام است، هر كه بخواهد مى‏تواند به آنجا مراجعه نمايد.

روزى دادن به موجودات نيز همچون ايجاد آنان، مختص
...

روزى دادن به موجودات نيز همچون ايجاد آنان، مختص خداى تعالى و حقى است براى خلق كه خداوند بر خود واجب فرموده است‏ ‏

و اما اينكه فرمود:" عَلَى اللَّهِ رِزْقُها" كلامى است كه دلالت مى‏كند بر اينكه دادن رزق بر خداى تعالى واجب است، و در قرآن كريم مكرر آمده كه روزى دادن، يكى از افعال مختص به خداى تعالى است، و اينكه روزى، حقى است براى خلق بر عهده خداى تعالى، به اين آيات دقت فرماييد:" أَمَّنْ هذَا الَّذِي يَرْزُقُكُمْ إِنْ أَمْسَكَ رِزْقَهُ" «3»، كه به خوبى دلالت دارد بر اينكه غير از خداى تعالى روزى دهنده‏اى نيست،" إِنَّ اللَّهَ هُوَ الرَّزَّاقُ ذُو الْقُوَّةِ الْمَتِينُ" «4»،" وَ فِي السَّماءِ رِزْقُكُمْ وَ ما تُوعَدُونَ فَوَ رَبِّ السَّماءِ وَ الْأَرْضِ إِنَّهُ لَحَقٌّ مِثْلَ ما أَنَّكُمْ تَنْطِقُونَ" «5».

و اين اشكال وارد نيست كه چگونه بر خداى تعالى حقى براى حلق او ثابت مى‏شود، براى اينكه اين حق را خود خداى تعالى بر خود واجب كرده نه اينكه كسى از او طلبكار باشد، و در كلام خداى تعالى براى اين مطلب نظايرى هست، مثل اينكه مى‏فرمايد:" كَتَبَ عَلى‏ نَفْسِهِ الرَّحْمَةَ"


(1) تفسير مجمع البيان، ج 3، جزء 11، ص 117.

(2)" سوره انعام، آيه 98".

(3) و يا اگر آن كسى كه روزيتان مى‏دهد اگر روزى خود راى دريغ بدارد چه مى‏كنيد." سوره ملك، آيه 21"

(4) خداى تعالى تنها كسى است كه تمامى روزى‏خواران راى روزى مى‏دهد، و داراى نيرويى متين است.

" سوره ذاريات، آيه 58"

(5) رزق شما و آن بهشتى كه وعده داده شده‏ايد در عالم غيب است، پس به پروردگار آسمان سوگند كه اين مطلب حق است، مثل حق بودن و بى ترديد بودن سخن گفتن شما." سوره ذاريات، آيه 22 و 23"

/ 573