1- حسنين ـ عليهما السلام ـ - الگوهاي ناب در نگاه دخت آفتاب نسخه متنی

1- حسنين ـ عليهما السلام ـ

آفرينش در نگاه آفريدگار، گلستاني زيبا و روح افزاست كه سرشار از نغمه‎هاي شور و شيدايي است. پروانه‎هايي بي‎پروا در آتش عشق جاودانه مي‎شوند تا همچون مشعلهايي شعله‎ور، صحنة حيات را نور و روشنايي بخشند.
در اين ميان دو غنچة زيباروي و نيك‎نهاد ديده مي‎شوند كه در كنار «ياس» و «نسترن» از هر نگاه پاك و تابناكي دلبري مي‎كنند. باغبان نخستين هستي، آدم ـ عليه السلام ـ چون نام اين‎دورا از زبان‎فرشتة‎وحي، شنيد، ابتدا نسيم شادي سراسر وجودش را فرا گرفت و سپس غبار غم دل و ديده‎اش را تيره و تار ساخت!

باغبان بزرگ آفرينش و سر سلسله رسولان الهي، اين دو را «سروران جوانان بهشتي» ناميد و تا آخرين لحظة حيات بر دوش عشق و محبت يا سينه‎اي از اسرار هستي، جاي مي‎داد تا آنان آرام گيرند و خود قرار يابد. نامشان را از لبان لبريز از وحي جبرئيل شنيد، يكي را «حسن» نام نهاد و ديگري را «حسين».

اين دو بر شاخسار وجود پدري چون «علي» و دامان مادري مانند «فاطمه» پرورش يافتند و عطر صفاتي آسماني چون دانش و بينش، ادب و ايثار و عاطفه و عشق يافتند به گونه‎اي كه هر يك اسوه‎اي قدسي و الگويي همگاني براي تمامي انسان‎ها ـ به ويژه جوانان ـ گرديدند؛ پيش از آن كه «محتاج» يكديگر باشند در ديدارها، «مشتاق» همديگر بودند و آنچنان در نگاه اطرافيان برجسته و ارزشمند شمرده مي‎شدند كه ويژگيهاي برتري كه در جلوه‎هاي مختلف رفتار آنان، پديدار مي‎شد صفاتي مثال زندني و درس‎آموز براي همگان مي‎گرديد. برخي به خوبي مي‎ديدند كه حسين ـ عليه السلام ـ هيچ‎گاه جلوتر از برادر خود راه نمي‎رود و آنگاه كه در مجلسي با هم بودند، پيش از حسن ـ عليه السلام ـ سخن نمي‎گويد[2] و از آن سو، امام حسن ـ عليه السلام ـ ، با ديگران به گونه‎اي عادي مي‎نشست اما با ورود برادرخويش، بسيار مؤدب و محترمانه نشسته و در برابر پرسش اطرافيان از چگونگي تغيير حالت خود، مي‎فرمود:

«من هيبت حسين را همانند هيبت پدرم علي ـ عليه السلام ـ مي‎بينم.»[3]

در اين قسمت مجموعة گفتار و رفتار زهراي مرضيه ـ عليها السلام ـ دربارة اين دو شخصيت الهي و ملكوتي را بازگو مي‎كنيم كه سلسله آموزه‎هايي حكمت آفرين براي مادران، جوانان و خانواده‎ها را پيش روي مي‎نهد.

ژرفاي نگاه فاطمه ـ عليها السلام ـ به امامت حسنين ـ عليهما السلام ـ

امامت حسن و حسين ـ عليهما السلام ـ مقطع برجسته‎اي است كه فاطمة زهرا ـ عليها السلام ـ با اشاره بدان، استمرار رهبري و هدايت جامعه را اين گونه بيان مي‎كند:

«سمعتُ رسول الله ـ صلّي الله عليه و آله ـ يقول: عليّ خيرُ من اخلفه فيكم و هو الامام و الخليفة بعدي و سبطاي و تسعةُ مِن صُلب الحسين ـ عليه السلام ـ ائمةُ ابرار...»؛

از رسول خدا ـ صلّي الله عليه و آله ـ شنيدم كه مي‎فرمود: علي برتري كسي است كه در ميان شما جانشين قرار دادم، او امام و خليفه بعد از من است و دو فرزندم حسن و حسين ـ عليهما السلام ـ و نه فرزندان حسين ـ عليه السلام ـ پيشوايان و اماماني پاك و نيك‎اند.[4]

در سخني ديگر هنگام تولد حسين ـ عليه السلام ـ را بازگو كرده مي‎فرمايد:

«به هنگام تولد حسين ـ عليه السلام ـ پدرم رسول خدا ـ صلّي الله عليه و آله ـ بر من وارد شد. من فرزندم را در پارچه‎اي زرد رنگ پيچيده، به دست حضرت دادم. پيامبر ـ صلّي الله عليه و آله ـ پارچه را به دور انداخت، پارچه‎اي سفيد طلبيد، او را در آن پيچيد، سپس فرمود: اي فاطمه ـ عليها السلام ـ او را بگير! او امام و پسر امام و پدر نه امام است، از سلب او امامان پاك به دنيا مي‎آيند كه نهمين آنها قائم آنهاست.»[5]

[1] . اشك شفق، گلچين اشعار، به كوشش رضا معصومي، ص 210 و 211 (با گزينش).

[2] . مشكاة الانوار،‌ ص 170؛ مناقب ابن شهر آشوب، ج 37، ص 401.

[3] . سفينة البحار، حاج شيخ عباس قمي، ج 1، ص 258.

[4] . ر.ك: بحار الانوار، ج 36، ص 353؛ كفاية الاسد، ص 26؛ احقاق الحق، ج 21، ص 26 و 27؛ كتاب عوالم، ج 11، ص 444.

[5] . نك: كفاية الاثر، ص 193ـ200.