علت اين آن است كه مقام آن سخن و اين سخن دو مقام است در اينجا هود (ع) در
مقام دعا به جان خود و عليه قوم خويش است، در مقامى است كه توقع دارد خداى تعالى او را از شر آنان حفظ كند و لازم است خداى تعالى را به عنوان رب و مدبر امور خود ياد كند به خلاف قومش كه خدا را رب خود نمى‏دانستند، پس مناسب همين بود كه خداى تعالى را رب خود بشمارد و به رابطه عبوديتى كه بين خود و ربش برقرار است تمسك بجويد تا توقعش برآورده شود به خلاف آن مقامى كه در آن مقام مى‏گفت:" تَوَكَّلْتُ عَلَى اللَّهِ رَبِّي وَ رَبِّكُمْ" كه در آنجا مى‏خواست عموميت سلطنت الهى و احاطه قدرتش را برساند." فَإِنْ تَوَلَّوْا فَقَدْ أَبْلَغْتُكُمْ ما أُرْسِلْتُ بِهِ إِلَيْكُمْ" اين قسمت از كلام هود (ع) به آخر جدال كفار نظر دارد كه گفتند:" إِنْ نَقُولُ إِلَّا اعْتَراكَ بَعْضُ آلِهَتِنا بِسُوءٍ" كه از آن به دست مى‏آيد قوم هود خواسته‏اند بطور قطع بگويند كه ايمان نخواهند آورد و بر انكار خود دوام و استمرار خواهند داد، و معناى جمله اين است كه اگر از ايمان آوردن به من اعراض مى‏كنيد و به هيچ وجه حاضر نيستيد امر مرا اطاعت كنيد، ضررى به من نمى‏زنيد زيرا من وظيفه الهى خود را انجام داده و رسالت پروردگارم را ابلاغ نمودم، و حجت بر شما تمام شده و نزول بلا بر شما حتمى گشت.

معناى اين سخن هود (ع) به قوم خود
...

معناى اين سخن هود (ع) به قوم خود كه گفت:" وَ يَسْتَخْلِفُ رَبِّي قَوْماً غَيْرَكُمْ وَ لا تَضُرُّونَهُ شَيْئاً" ‏

" وَ يَسْتَخْلِفُ رَبِّي قَوْماً غَيْرَكُمْ وَ لا تَضُرُّونَهُ شَيْئاً إِنَّ رَبِّي عَلى‏ كُلِّ شَيْ‏ءٍ حَفِيظٌ"

اين قسمت از كلام هود (ع) تهديد قوم و اعلام به آثار سويى است كه جرم آنان به دنبال دارد، چون آن جناب قبلا به آنان وعده داده بود كه اگر از خداى تعالى طلب مغفرت كرده و به سوى او برگردند، ابر آسمان را مامور مى‏كند تا بر آنان ببارد و نيرويى بر نيروى آنان مى‏افزايد، و نهيشان كرده بود از اينكه از قبول دعوتش سر برتابند و به جرم شرك خود ادامه دهند كه در اين كار عذابى شديد هست.
اينك در اين جمله مورد بحث مى‏فرمايد:

اگر روى برتابيد علاوه بر آنچه گفته شد، خداى تعالى شما را از بين مى‏برد و قومى ديگر خلق مى‏كند كه جاى شما را بگيرند و مانند شما نباشند و خلفاى خدا در زمين باشند چون انسان خليفه خدا در زمين است هم چنان كه خودش فرمود:" إِنِّي جاعِلٌ فِي الْأَرْضِ خَلِيفَةً" «1»، خود هود (ع) نيز براى قومش بيان كرده بود كه آنان خلفاى روى زمين بعد از قوم نوح‏اند و خداى تعالى در كلام مجيدش اين بيان آن جناب را آورده و فرموده است:

(1) همانا من در زمين خليفه خواهم گماشت." سوره بقره، آيه 30"