[زندگی نامه مرحوم آیت الله محمدعلی مدرس فتحی] نسخه متنی

سپس بخشى از "حاشيه‏ى ملاّ عبداللّه‏"
را در منطق از استاد درس گرفت و با تلاش مستقلّ و مستمرّ و خودجوش خويش،
مطالعه‏ى آن كتاب را به پايان برد و حاشيه‏اى مختصر نيز بر آن نوشت. "معالم" را با
هم‏درس خويش، نزد استاد آغاز كرد و در همين دوران، حاشيه‏ى ملاّ عبداللّه‏ و مغنى را
تدريس مى‏كرد. در اين دوره بود كه توانست "مغنى" را به اختصار بنويسد و از آن پس،
غُنية الأديب راـ كه مختصر "مغنى" بودـ در 24 سالگى به هم‏راه حاشيه‏اى بر آن، به
نگارش درآورد1. در منطق، رساله‏ى ديگرى را نوشت كه آن را نورالأنوار2 ناميد.
شرح لمعه، كفايه‏الأُصول، فرائد الأُصول، قوانين و... در رديف منابع و آثارى است كه
آموخت و بر پاره‏اى از آن‏ها حاشيه زد و برخى را چند دوره تدريس كرد.
مدّت چهار سال نزد آقاشيخ محمّدطاهر معزّى برادر بزرگ استادش آقا شيخ
محمّدحسن، خارج سطح را حضور يافت.

در طول تحصيل، علاوه بر تلاش فراوان در طىّ مدارج علمى و مراحل عالى
علوم عقلى و نقلى، به تهذيب نفس از طريق عبادت و رياضات شرعى پرداخت. با
آن‏كه پدرش تجارت‏پيشه بود، شيخ به غذايى بسيار ساده حتّى نان خالى قناعت
مى‏كرد و به انجام نوافل و روزه‏هاى مستحبّ... مقيّد بود. در مدّت 8 سال، پيوسته با
خوابى بسيار مختصر و بى آن‏كه در بستر استراحت كند، تجديد قوا مى‏كرد تا بتواند
عبادتش را ادامه دهد. به خواندن زيارت عاشورا مداومت مى‏ورزيد و آثار اين
زيارت را در زندگانى خويش تجربه كرده بود. هنگامى هم كه از درس و عبادت و
تهذيب نفس فارغ مى‏شد، به تفكّر مى‏پرداخت و سعى داشت لحظه‏اى از عمر را هدر
ندهد.

1
. به فاصله‏ى 16 تا 24 سالگى (آغاز آموختن ادبيّات فارسى تا شروع تصنيفات علمى) دقّت فرماييد!

2
. چاپ نخست اين رساله در سال 1359 شمسى انجام شده است.