انتظار در اندیشه ها نسخه متنی

بسم الله الرحمن الرحيم

اين عيد سعيد ان‏شاءالله، بر همه مسلمين جهان، مستضعفان عالم و خصوصا ملت ما،
مبارك باد. آنچه كه امروز مى‏خواهم به عرضتان برسانم برداشتهايى است كه از انتظار
فرج شده است؛ بعضى‏اش را من عرض مى‏كنم. بعضى‏ها انتظار فرج را به اين مى‏دانند كه
در مسجد، در حسينيه، در منزل بنشينند و دعا كنند و فرج امام زمان (ع) را از خدا
بخواهند. اينها مردم صالحى هستند كه يك همچون اعتقادى دارند. بلكه بعضى از آنها را
كه من سابقاً مى‏شناختم بسيار مرد صالحى بود، يك اسبى هم خريده بود، يك شمشيرى هم
داشت و منتظر حضرت صاحب (ع) بود. اينها به تكاليف شرعى خودشان هم عمل مى‏كردند و
نهى از منكر هم مى‏كردند و امر به معروف هم مى‏كردند، لكن همين، ديگر غير از اين،
كارى ازشان نمى‏آمد و فكر اين مهم كه يك كارى بكنند، نبودند.

يك دسته ديگرى بودند كه انتظار فرج را مى‏گفتند اين است كه ما كار نداشته
باشيم به اينكه در جهان چه مى‏گذرد، بر ملت‏ها چه مى‏گذرد، بر ملت ما چه مى‏گذرد؛
به اين چيزها ما كار نداشته باشيم، ما تكليفهاى خودمان را عمل مى‏كنيم، براى
جلوگيرى از اين امور هم خود حضرت بيايند ان‏شاالله، درست مى‏كنند؛ ديگر ما تكليفى
نداريم. تكليف ما همين است كه دعا كنيم ايشان بيايند و كارى به كار آنچه در دنيا
مى‏گذرد يا در مملكت خودمان مى‏گذرد، نداشته باشيم. اينها هم يك دسته‏اى،
مردمى