انتظار در اندیشه ها نسخه متنی

آن
بايد نقشى داشته باشم و اين انقلاب... با پرچم و شمشير و زره و يك جهاد عينى با
مسؤوليت انسان‏هاى معتقد به آن است...

هر كس اين سؤال به ذهنش مى‏رسد كه امام زمان، اين رهبر نجات بخش انتهاى تاريخ،
چگونه مى‏تواند بر جهان پيروز شود؟ در اين جا امام صادق عليه السلام يك توجيه بسيار
عميق و كاملاً جامعه شناسانه و تاريخى دارد كه: «قدرت‏هاى ستمكار و قطب‏هاى جنايت و
ظلم بقدرى با هم خواهند جنگيد كه در نيرو و قدرت فرسوده مى‏شوند و بقدرى از درون به
فساد خواهند رفت كه مقاومت‏شان را از دست مى‏دهند و آنگاه شما از بيهوشى و خواب
خرگوشى بيدار شده و چون مسلح به نيروى ايمان و آگاهى هستيد بر آن قدرت‏هاى از درون
پوسيده و از برون فرسوده پيروز مى‏شويد» و اين پيروزى بر اساس منطق و عينيت و
سنت‏هاى اجتماعى است، سنت‏هايى كه در اسلام قوانين خداوند است نه قوانين
ماترياليستى.

وقتى خداوند كارى را بخواهد، اسبابش را فراهم مى‏كند... من در اينجا معتقدم كه
تاريخ به طرف پيروزى جبرى عدالت و نجات قطعى انسان‏ها و توده‏هاى ستمديده و نابودى
حتمى ظلم و ظالم مى‏رود... اعتقاد به اين جبر قطعى كه تاريخ به نفع عدالت تمام
مى‏شود و سرنوشت نوع بشر در زمان، به نفع پيروزى جامعه مشترك و زندگى مشترك
انسان‏ها ختم مى‏شود، كه خود يك «انتظار» است، بزرگترين عاملى است كه ستمديده‏ها و
استثمار شونده‏ها را نيرو و ايمان مى‏بخشد و به پيروزى سرنوشت