مه روزه اندرآمد هله اى بت چو شكر بنشين نظاره مي كن ز خورش كناره مي كن اگر آتش است روزه تو زلال بين نه كوزه چو عجوزه گشت گريان شه روزه گشت خندان رخ عاشقان مزعفر رخ جان و عقل احمر همه مست و خوش شكفته رمضان ز ياد رفته چو بديد مست ما را بگزيد دست ها را ز ميانه گفت مستى خوش و شوخ و مي پرستى شكر از لبان عيسى كه بود حيات موتى تو اگر خراب و مستى به من آ كه از منستى چو خوشى چه خوش نهادى به كدام روز زادى تن تو حجاب عزت پس او هزار جنت هله مطرب شكرلب برسان صدا به كوكب ز تو هر صباح عيدى ز تو هر شبست قدرىتو بگو سخن كه جانى قصصات آسمانى تو بگو سخن كه جانى قصصات آسمانى
گه بوسه است تنها نه كنار و چيز ديگر دو هزار خشك لب بين به كنار حوض كور ترى دماغت آرد چو شراب همچو آذر دل نور گشت فربه تن موم گشت لاغر منگر برون شيشه بنگر درون ساغر به واق ساقى خود بزديم حلقه بر در سر خود چنين چنين كرد و بتافت روز معشر كه كى گويد اينك روزه شكند ز قند و شكر كه ز ذوق باز ماند دهن نكير و منكر و اگر خمار يارى سخنى شنو مخمر به كدام دست كردت قلم قضا مصور شكران و ماه رويان همه همچو مه مطهر كه ز صيد بازآمد شه ما خوش و مظفر نه چو قدر عاميانه كه شبى بود مقدركه كلام تست صافى و حدي من مكدر كه كلام تست صافى و حدي من مكدر
لطفا منتظر باشید ...
