هله طبل وفا بزن كه بيامد اوان تو بفشاريم شيره از شكرانگور باغ تو بمران جان و عقل را ز سر خوان فضل خود طمع جمله طامعان بود از خرمنت جوى همه روز آفتاب اگر ز ضيا تيغ مي زند چو زمين بوس مي كند پى تو جان آسمان بنشيند شكسته پر سوى تو مي كند نظر نه گذشته ست در جهان نه شب و نى سحرگهان نه مرا وعده كرده اى نه كه سوگند خورده اى چو بدان چشم عبهرى به سوى بنده بنگرى بنوازيش كاى حزين مخور اندوه بعد از اين منم از مادر و پدر به نوازش رحيمتر بكنم باغ و جنتى و دوايى ز درد توهمه گفتيم و اصل را بنگفتيم دلبرا همه گفتيم و اصل را بنگفتيم دلبرا
مى چون ارغوان بده كه شكفت ارغوان تو بفشانيم ميوه ها ز درخت جوان تو چه خورد يا چه كم كند مگسى دو ز خوان تو دو ده مختصر بود دو جهان در جهان تو به كم از ذره مي شود ز نهيب سنان تو به چه پر برپرد زمين به سوى آسمان تو كه همين جاش مي رسد مدد ارمغان تو كه دمم آتشين نشد ز دم پاسبان تو كه به هنگام برشدن برسد نردبان تو بپرد جانش از مكان به سوى لامكان تو كه خروشيد آسمان ز خروش و فغان تو جهت پختگى تو برسيد امتحان تو بكنم آسمان تو به از اين از دخان توكه همان به كه راز تو شنوند از دهان تو كه همان به كه راز تو شنوند از دهان تو
لطفا منتظر باشید ...
