باز اين دل سرمستم ديوانه ى آن بندست سرمست كسى باشد، كو خود خبرش نبود در حلقه ى آن سلطان، در حلقه نگينم من نه از خاكم و نه از بادم، نه از آتش و نه از آبم من عيسى آن ماهم، كز چرخ گذر كردم ديوانه و سرمستم، هم جام تن اشكستم من صوفى چرا باشم؟ چون رند خراباتم من قطره چرا باشم؟ چون غرق در آن بحرم تن خفت درين گلخن جان رفت دران گلشن از خويش حذر كردم، وز دور قمر جستم بازآمدم از سلطان با طبل و علم، فرمان باز اين دل ديوانه زنجير همى برد چون تير همى برد از قوس تنم، جانم جان يوسف كنعانست، افتاده به چاه تن مي افتم و مي خيزم چون ياسمن از مستى سلطان سلاطينم، هم آنم و هم اينم پهلوى شهنشاهم، هم بنده و هم شاهم تو حلق همى درى از خوردن خون خلق در آخر آن گاوان، آخر چه كنى مسكن؟احمد چو مرا بيند، رخ زرد چنين سرمست احمد چو مرا بيند، رخ زرد چنين سرمست
ديوانه كسى باشد، كو بي دل و پيوندست عارف دل ما باشد، كوبى عدد و چندست اى كوزه بمن بنگر، من وردم و شه قندست آن چيز شدم كلي، كو بر همه سوگندست من موسى سرمستم،كالله درين ژنده ست من پند بنپذيرم، چه جاى مرا پندست؟ من جام چرا نوشم؟ با جام كه خرسندست؟ من مرده چرا باشم؟ چون جان ودلم زندست من بودم و بي جايي، وين ناى كه نالندست بر عرش سفر كردم، شكلى عجبى بستم سرمست و غزل گويان، اسرار ازل جويان چون برق همى رخشد، مانند اسد غران چون ماه دلم تابان، از كنگره ى ميزان دل بلبل بستانست، افتاده درين ويران مي غلطم در ميدان چون گوى از آن چوگان من خازن سلطانم، پر گوهرم و مرجان جبريل كجا گنجد آنجا كه من و يزدان؟ ور دلق همى پوشي، مانند سگ عريان مسكين شو و قربان شو، در طوى چنان خاقاناو دست مرا بوسد، من پا اى ورا پيوست او دست مرا بوسد، من پا اى ورا پيوست
لطفا منتظر باشید ...
