رها كن ناز، تا تنها نمانى مكن گرگي، مرنجان همرهان را دو چشم خويشتن در غيب دردوز منه لب بر لب هر بوسه جويى ز دام عشوه پر خود نگه دار مشو مولاى هى ناشسته رويى مكن رخ همچو زر از غصه ى سيم چو تو ملك ابد جويى به همت رها كن عربده، خو كن حليمى همى كش سرمه ى تعظيم در چشم چو ذره باش پويان سوى خورشيد چو استاره به بالا شب روى كن مزن هر كوزه را در خنب صفوت ز بعد اين غزل ترجيع بايد چو در عهد و وفا دلدار مايى چو الحمدت همى خوانيم پيوست درآ در سينها كرام جانى فرو كن سر ز روزنهاى دلها چو عقلى بي تو ديوانه شود مردچو خمري، در سر مستان درافتى چو خمري، در سر مستان درافتى
مكن استيزه، تا عذرا نمانى كه تا چون گرگ در صحرا نمانى كه تا آنجا روي، اينجا نمانى كه تا ز آن دلبر زيبا نمانى كه تا از اوج و از بالا نمانى كه تا از عشق، مولانا نمانى كه تا زين سيم، ز آن سيما نمانى ازين نان و ازين شربا نمانى كه تا از بزم شاه ما نمانى پياپي، تا كه نابينا نمانى كه تا چون خاك، زير پا نمانى كه تا ز آن ماه بي همتا نمانى كه تا از عروةالوقى نمانى شراب گل مكرر خوشتر آيد چو خوانيمت، چرا دل وار نايي؟ كچون الحمد دفع رنجهايى درآ در ديدها كه توتيايى كه چاره نيست هيچ از روشنايى چو جاني، كس نمي داند كجايىبرآيند از حيا و پارسايى برآيند از حيا و پارسايى
لطفا منتظر باشید ...
