عاشق آن قند تو جان شكرخاى ماست از قد و بالاى اوست عشق كه بالا گرفت هر گل سرخى كه هست از مدد خون ماست هر چه تصور كنى خواجه كه همتاش نيست از سبب هجر اوست شب كه سيه پوش گشت نيست ز من باورت اين سخن از شب بپرس شب چه بود روز نيز شهره و رسواى اوست آه كه از هر دو كون تا چه نهان بوده اى زان سوى لوح وجود مكتب عشاق بود اول و پايان راه از ار پاى ماست گر نه كژى همچو چنگ واسطه ناى چيست گر چه كه ما هم كژيم در صفت جسم خويشرخت به تبريز برد مفخر جان شمس دين رخت به تبريز برد مفخر جان شمس دين
سايه زلفين تو در دو جهان جاى ماست و آنك بشد غرق عشق قامت و بالاى ماست هر گل زردى كه رست رسته ز صفراى ماست عاشق و مسكين آن بي ضد و همتاى ماست توى به تو دود شب ز آتش سوداى ماست تا بدهد شرح آنك فتنه فرداى ماست كاهش مه از غم ماه دل افزاى ماست خه كه نهانى چنين شهره و پيداى ماست و آنچ ز لوحش نمود آن همه اسماى ماست ناطقه و نفس كل ناله سرناى ماست در هوس آن سرى اوست كه هم پاى ماست بر سر منشور عشق جسم چو طغراى ماستبازبياريم زود كان همه كالاى ماست بازبياريم زود كان همه كالاى ماست
لطفا منتظر باشید ...
