محمد بن عبد الوهاب نجدى (1115 ـ م 1206 هـ . ق.) مسلكى جديد را شكل داد كه پس از مرگ وى به «وهابيّت» نامبردار گرديد. عقايد و افكار ناصواب ارائه شده در اين مسلك، از همان آغاز پيدايش، عكس العمل هاى تندى را به دنبال داشت، به گونه اى كه پدر و برادر وى و گروه هاى بسيارى از مردم شهرهاى مختلف آن روز عربستان و منطقه شامات، به مخالفت جدّى با او برخاستند و حتى مردم زادگاهش «عيينه»، نيز وى را از شهر بيرون كردند.محمد بن عبد الوهاب، در سال 1160 در يك ائتلاف و پيوند سياسى با محمد بن مسعود (جدّآل سعود) پشتوانه اى براى دفاع از عقايد باطل خود يافت و با حمله به شهرهاى ديگر حجاز و نيز يمن و عراق و شامات، مردم اين شهرها را وادار به بيعت و پذيرش عقايد خود مى كرد و جان و مال مردم در صورت عدم پذيرش، از تعرض مصون نمى ماند و با آنان همچون كافران برخورد مى شد. پس از مرگ وى نيز پيروان اين مسلك با حمله به كربلا تعداد زيادى را كشتند و ويرانى هاى فراوانى به بار آوردند و حتّى خزاين حرم را به غارت بردند و از آن زمان تاكنون نيز پيروان متحجّر اين مسلك نادرست، جنايات بى شمارى را انجام و با ترويج عقايد باطل خويش، انسان هاى غافل و ناآگاه را در دام خود اسير كرده اند. سپاه صحابه در پاكستان و طالبان در افغانستان و ... مولود اين مسلك اند.بى پايه بودن عقايد وهابيّت براى عالمان و فرهيختگان جهان اسلام بسيار روشن و مبرهن است و جالب آن كه اولين كسى كه نقد وهابيّت را نگاشت «سليمان بن عبد الوهاب» برادر وى بود كه كتابى با عنوان «الصواعق الالهيّه في الردّ على الوهابيّه» تأليف عقايد برادرش را باطل اعلام كرد.ايوب صبرى پاشا ـ نويسنده كتاب «مرآة مكّه» نيز، كه خود سنّى مذهب است، كتابى به نام«تاريخوهابيان»تأليف نمودهو درآن به بررسى عقايد و افكار و جنايات آنان پرداخته است.مقاله حاضر برگرفته از كتاب مرآة مكّه وى مى باشد كه مؤلف ماجراى سلطه وهابيان بر مكّه در سال 1222 را شرح داده و با آوردن كلماتى نظير «حشرات وهابيّه» «اشقياى وهابى»و... نفرتوناراحتى خودراازطرفداران اين مسلك به نگارش درآورده است. وى مى نويسد:ستمهايى كه اين ها ـ فرقه وهابى ـ به اهالى كرام و حجاج ذوى الابتهاج كردند به تعداد و شمار نمى آيد.در بخشى ديگر مى نويسد:... سعود، عذر و اعتساف خود را از حدّ گذراند. حتى اكثر أعاظم علماى اهل سنّت من غير جُرْم مقتول و چندين نفر از اشراف و اعيان بدون جهت مصلوب و اعدام شدند! متن كتاب به زبان تركى استانبولى نگاشته شده و در سال 1301 هـ . ق. در چاپخانه «سنده» قسطنطنيه ـ استانبول تركيه ـ به چاپ رسيده است.ترجمه اين كتاب به دستور وزير انطباعات ناصر الدين شاه، به عبد الرسول منشى مترجم دربار پيشنهاد و وى در سال 1307 هـ . ق. در دارالترجمه معروف به همايونى آن را با نثرى زيبا به فارسى ترجمه كرده است. آقاى محمد قزوينى مشهور به آشورى دهم نيز آن را با خطى خوش در سال 1308 هـ . ق. به تحرير درآورده است.از اين ترجمه دو نسخه مخطوء يكى در كتابخانه ملّى ايران و ديگرى در كتابخانه ملك وابسته به آستان قدس رضوى موجود است. هر دو نسخه به خط نستعليق و با تذهيب زيبا زينت شده است.در تنطيم مقاله، نسخه كتابخانه ملّى را اصل قرار داده و برخى قسمت ها كه در نسخه مربوط به كتابخانه ملك تفاوت هايى با نسخه اصلى مشاهده شده در داخل [ ] آورده ام.لازم به ذكر است ايوب صبرى پاشا مجموعه مطالبى را كه در اين بخش از كتاب مرآة مكّه آورده، دقيقاً از ديگر نوشته خود; يعنى «تاريخ وهابيّان» نقل نموده است; از اين رو اسامى اشخاص را نيز با متن «تاريخ وهابيان» كه به زبان تركى استانبولى به چاپ رسيده، تطبيق داده ام.اميد آن كه مورد استفاده خوانندگان محترم قرار گيرد.
لطفا منتظر باشید ...
